Ναι....

Και τώρα...
Και τώρα τι;
Μονάχα η σιωπή μου έμεινε
και τι να πω μ' αυτή...

Όχι...

Το επόμενο πρωί ο κάκτος είχε ανοίξει τα φύλλα του,
κοιτούσαν ουρανό και πέθαιναν.

Σαν άνθρωπος που κοιτά κατάματα τη λύτρωση...

Κενό

Να σχεδιάζεις και να γεμίζεις με εγώ, μετά με εμείς...
Υστερα, μουτζούρα.

Φαντάσματα

Ανάσταση...
Ενδοσκόπηση...
Μηδενισμός...

Αρχίζω, κλαίω, μπουσουλάω,
βγάζω άναρθρες κραυγές,
δομούμαι από τον ορθά συντεταγμένο λόγο,
διαρθρώνω προτάσεις,
περπατάω... στα δύο...
αποφασίζω.. επιλέγω...;

Τι λέω, λοιπόν;
Λοιπόν, τι πράττω;
Είμαι αστεία...
Η Ζωή είναι παιχνίδι.
Η φίλη μου η Ζωή έχει καυστικό χιούμορ.

Κι εγώ;
Ακούω, αφομοιώνω και αφομοιώνομαι,
ακολουθώ και υπομένω,
δημιουργώντας συνειδήσεις.

Ξυράφια που ξεσκίζουν έγινε η φωνή,
μα κατέληξα εμένα να φοβάμαι.
Τόσα πολλά που έμαθα, άλλαξα και πάλι.

Λέω, λοιπόν, όχι...

Ένα πρωινό...

Περικλείει του κόσμου όλη τη μοναξιά
να μη ζητιανεύεις την ελπίδα,
αλλά να αγωνίζεσαι,
αλλα να διεκδικείς,
αλλά να απαιτείς,

                            ΖΩΗ

Ζωή θα είναι όταν ενωθούν για μια στιγμή,
                                          οι μοναξιές μας,
                                    και γίνουν θρύψαλα.

Από σπασμα

Ώρες ώρες
θέλω να εξαφανιστώ,
να διαγραφεί το όνομα μου, το όνομα της γιαγιάς μου,
από ληξιαρχικά βιβλία.
Να μην είμαι ένας αριθμός, ένα Α.Φ.Μ.
Να μη χρωστάω σε κανένα κράτος κάτι.
Να μη με καλούν από τηλεφωνικές εταιρίες,
για τυχόν προσφορές που πιθανόν να με ενδιαφέρουν.

Θέλω να εξαφανιστώ,
να γίνω λευκό χαρτί που θα πετάξει,
μακριά από κάλπες,
στην αγκαλιά ενός δάσους,
στην κορυφή ενός βουνού,
στο βάθος της θάλασσας.

Όχι άλλο θόρυβο

Σιωπή, όχι ανακωχή
Σιωπή, όχι πόλεμο,
Σιωπη, όχι συμβιβασμό

Θέλω να κάνω μαζί σου Σιωπή

Από τσόντα...

Υπάρχουν πράγματα και συναισθήματα που έχεις μέσα σου αλλά δεν το συνειδητοποιείς μέχρι να δεχτείς κάποιο ερέθισμα. Ένα τέτοιο ερέθισμα είναι και η συζήτηση.
Κάποια μετουσιώνονται σε λέξεις, που σαφώς και δεν μπορούν να τα περιγράψουν όπως είναι, αλλά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Η κορυφή του δικού μου παγόβουνου όσον αφορά τι νιώθω αυτόν τον καιρό ακολουθεί ευθύς αμέσως.

θα χασω,
θα χάσω,
θα χάσω,
και θα θριαμβεύσω!

Κάτι παλιό αλλά επίκαιρο

Ύμνος σε δύο τετράγωνες φέτες ψωμί με περιεχόμενο
και φυτικό λίπος από πάνω.

Το λιωμένο βιτάμ κύλησε και λίπανε τα δάχτυλά μου,
φωνάζοντας "επανάσταση"
εγώ του απάντησα πως απλά
-θέλω να φάω ένα νόστιμο τοστ.

Τι ωραία που μυρίζει,
                                  το τοστ,
                                               όχι το δακρυγόνο.
Το τυρί που περίσσευε
έδωσε μία ωχροκίτρινη όψη στην τοστίερα
και πώς μ'αρέσει να το μαζεύω με επιπλέον ψωμί.
Αφηρημένη τέχνη,
καλύτερα από τα σκατά της τέχνης.
Πέρασε η 25 Μάρτη,
δε θα αναφωνήσω ζήτω το έθνος,
αλλά θα βροντοφωνάξω
-ΖΗΤΩ το τοστ.

καρκίνος

Δεν πειράζει που δεν κατάφερα να σ'αγγίξω,
γιατί κάθε μέρα σ'αναπνέω,
θα έλεγα, κάποτε.
Δεν πειράζει, γιατί έχω τ'όνειρο,
κάθε μία με την εξάρτησή της,
τι να κάνουμε, θα'λεγα.

Τζούρα...
Πειράζει...
Το πόσο πειράζει δεν το λέν τα λόγια.
Σήμερα πειράζει, το δείχνει το σώμα.
Πειράζει...

Αλαζονικά ή όχι,
σε ένα παιχνίδι ψεύτικης ανεξαρτησίας και αμάθειας,
κατάφερα να κόψω τα χέρια,
να κλείσω τα μάτια,
να ελέξω την περίοδο...
Κατάφερα να μη σ'αγγίξω.
Νίκησα το σώμα και έτσι το σκότωσα.

Σήμερα... πειράζει...
Σήμερα... η έλλειψη του σώματος είναι εδώ.
Σήμερα τα κύτταρα τρέχουν όπως...
όπως οι άνθρωποι μες τον χρόνο.

Καρκίνος...
Άυριο, χημειοθεραπεία

Εν'δυο

Το κουτάκι μου μικρό,
τη ζωή για ν'ανεχτώ.

έν'δυο, έν'δυο

Κάθε μέρα και ένα ακόμα,
τη ζωή για ν'ανεχτώ.

έν'δυο, έν'δυο

Είναι τόσα πια που δε μπορώ να θυμηθώ
πότε μέσα τους έθαψα το πρώτο μου όνειρο.

έν'δυο, έν'δυο...

μία τρομακτική σκέψη

Στη μετάβαση νίκησε η ντρόγκα,*
Έτσι δεν ήταν πάντα;
Η αφομοίωση μας κοιτάζει και χαιρετάει από ψηλά...


*κάθε μορφής

...η συνέχεια

Το παρελθόν είναι εδώ,
μέσα από κάθε κύτταρο του κορμιού μου.
Σε αυτόν τον μώλωπα,
που μουτζουρώνει το χέρι μου.
Στο κάψιμο,
στο μικρό αυτό γδάρσιμο.
Στη ρυτίδα από το γέλιο,
στη ρυτίδα από τα δάκρυα.

Το πρόσωπό μου χάρτης αναμνήσεων,
το σώμα οδηγός,
                          να εξηγήσω τι και πώς...
Εξήγηση είναι το σώμα μου.
Φωτιά στα λόγια,
Εξήγηση είμαι εγώ,
κι εγώ δεν είμαι λέξεις...

Κι εσύ δεν είσαι πρόταση,
μέσα της να κρυφτώ.

η αρχή...

Το σώμα θυμάται...
Είναι ένα μωσαϊκό από αναμνήσεις.
Κάθε ερέθισμα, σα κλειδί
αναβιώνει και ένα κομμάτι, το κάνει τώρα.

Μπορεί οι λέξεις να φεύγουν, να χάνονται
μα οι μυρωδιές είναι πάντα εδώ.
Σα χθές που πέρασε κάποιος δίπλα μου
και αυθόρμητα γύρισα να δω αν είσαι εσύ.
Η μνήμη της όσφρησης ξεπέρασε το συνειδητό.
Γνώριζα πως δε ζεις εδώ.

Η σάρκα είναι χαραγμένη,
αυλάκια με αλμυρά ποτάμια τη διέσχισαν,
ιδρώτας από άλλα σώματα την πότισε,
χάδια, μώλωπες...

Η λήθη υπάρχει μονάχα στις σκέψεις,
Το παρελθόν είναι εδώ μέσα από κάθε κύτταρο του κορμιού μου.

Άλλη

Θα ξυπνήσω μια μέρα,

                                    αλλού.

Πάνω στο κρεβάτι μου,

                                    αλλού.

Ή το δικό σου,

                                   αλλού.

Θα τρέξω μια μέρα, 

                                  μακριά.

Την ίδια διαδρομή θα κάνω,

                                  μακριά.

Να πάρω λίγο αέρα,

                                 μακριά.

Και όταν τον κύκλο κλείσω

θα μάθω να μ’αγαπάω

όχι μέσα από σένα.

Και όταν τον κύκλο κλείσω 

θα μάθω να σ’αγαπάω 

για τα άσχημα.

Κι όταν τα χέρια σφίξω

η πνοή σου θα’ναι μέσα τους.

Ναι!
Θα τα τινάξω,

να χαιρετίσουν ουρανό,

στα κυματά του να χαθούν.

Μαζί και εσύ να συνατήσεις ήλιο.