Εγώ. Είμαι. Αυτό.

Σε αυτή τη γραμμή,
μεταξύ ορίων,
αμφιταλαντευόμενη
αγγίζω παλμικά ένα εγώ
επιδιώκω, δεν ψάχνω.
Το εγώ , πραγματώνεται μονάχα.
Δεν υπάρχει,
δεν υπήρξε,
δε θα υπάρξει, αυθαίρετα.
Δημιουργείται.

Πόσα εξαίρετα πράματα γευόμαστε,
πόσες αναμνήσεις δημιουργούμε;
Κάθε μέρα και ένα εγώ.
Μια λεπτομέρεια,
ένα λαμπύρισμα της σκέψης και όλα με μιας αναδιαρθρώνονται,
ανοικοδομούνται.

Εγώ,
περίεργος ο εαυτός,
σα ξένος φαντάζει αύριο,
κι όμως
το εγώ
το φύλο
το έθνος
συντίθεται,
απλά,
δεν προϋπάρχει.

Και κάποια στιγμή,
έξω από φραγμούς ορίων,
ένα εγώ
επιβεβαιώνεται στην ακύρωσή του.