Tα ψάρια

Και τι θα ήταν άραγε,
ο έρωτας
αν δε σ'έβγαζε απ'τη βολή.
Από την πληκτική καθημερινότητα
αν δε σε έβγαζε
τι θα΄ταν;

Σαν ψάρια
τσιμπάμε τα δολώματα
κι ελπίζουμε.
Αυτή τη φορά
δε θα΄χει αγκίστρι,
λέμε.

Μα αν δεν έχει αγκίστρι
πώς θα μας παρασύρει;
Το δόλωμα δε φτάνει.
Θέλει και αγκίστρι ο έρωτας.
Η υπέρβαση θυσίες θέλει.

Άλλοι αμφίβια θα γενούν.
Πνεύμονες θα κάμουν.
Άλλοι πάλι,
σπαρταριστοί μες τη συνήθεια,
θα προσπαθούν με βράγχια
λιγάκι ν'ανασάνουν.

Αυγουστιάτικο ξημέρωμα

Όσα χάδια σου θέλησα να πάρω
σε τόσα κρεβάτια ξάπλωσα.

Σε τόσες αγκαλιές σε αναζήτησα
μα δεν χόρτασα καμία.
Έλειπες.

Τα κομμάτια παντού,
στο ποτήρι,
σε καθίσματα αυτοκινήτων,
στα χέρια μου.

Έρωτας,
όμορφος που είναι.
Έρωτας,
περίεργος που είναι.
Έρωτας μου χτύπησε την πόρτα,
λες και δε μου φτανε τόσος πόνος.

Παρεξήγηση

Κι εγώ που σ' άγγιξα από επιθυμία
και όχι από ανάγκη
Βρήκα τροχοπέδη την επιθυμία σου
και την ανάγκη αγκαλιά.

Και τι να σου λεγα,
σαν μου άρπαζες τις λέξεις
και περίτεχνα μου τις πυροβολούσες;
Και τι να σου πω,
που σ' ένα στρώμα επάνω
με σκόρπισες σαν χαρτοπόλεμο.

"Έχουμε πόλεμο."

Οδοιπόρος

Είμαι οδοιπόρος
Ερωτευμένος
Με στάσεις σε χείλη
Ονειροπαρμένος
Κοιτάζω χαρταετούς
Σε ματιές που σπινθηρίζουν
βρίσκω φωλιές
Σε άκρες δακτύλων
ανακαλύπτω τα όρια του κόσμου.

Είμαι οδοιπόρος
και χαρτογράφος σωμάτων
κλέφτης αναπνοών
σε κλεφτές συναντήσεις
Δοκιμάζω τους καρπούς του δάσους
και φτύνω ζωή
Κλείνω την πόρτα και φεύγω
με αγγίγματα στολισμένος.

Είμαι οδοιπόρος
και ο μπαλαντέρ της νύχτας.
Παλεύω για κορμί δεμένο
και νου ελεύθερο
Διατηρώ μια θέση για τη συμφωνία
και έχω χίλια φιλιά για τη σύγκρουση.

Είμαι οδοιπόρος
σε μονοπάτια τριγυρνώ
Γλείφω τις πληγές
και όταν γρατσουνώ μια ιτιά
μου δίνει ασπιρίνες.
Τις λάσπες κοιτώ
και βλέπω να καθρεφτίζονται
οι βουνοκορφές.

Είμαι οδοιπόρος
Βγάζω το καπέλο μου
κι οι παλμοί της καρδιάς
ηχούν στην πόρτα σας.
Άνοιξε.
Καλησπέρα.

Εικόνες

Ζωγραφισμένες καμπύλες στον ουρανό
τα σύννεφα ταξιδεύουν.
Καμβάδες τα σώματα,
μύες τα πρόσωπα.
Γραμμές που κουβαριάζονται οι άνθρωποι.

Σχέσεις, δεσμοί, χημικοί.
Να πλέκω μια ζεστή μπλούζα
και να τραβάς την κλωστή.
Συνδιαλλαγές οξύθυμες.
Εσωτερικά.

Ζωγραφισμένα χαμόγελα στα χείλη.
Μειδιάματα στολισμένα με πλάνες.
Ψευδαισθήσεις του νου τα σχήματα.
Σα να βλέπουμε ότι επιθυμούμε.

Ένα τρένο,
ύστερα από προσωρινή στάση,
σφυρίζει αδιάφορα και φεύγει μακριά.
Και εγώ γυρνώ την πλάτη.

Ούτε καρβουνιάρης, ούτε σταθμός.
Μόνο οδοιπόρος, να (μ)πλέκεις
και να κοιτάς τα σύννεφα.

Τροχαίο

Τα ψεύτικα τα έργα τα μεγάλα
Οι ψεύτικοι δρόμοι των εμπορευμάτων
Οι άσφαλτοι που ζητάνε αίμα
Αίμα ανθρώπων
Αίμα ζώων
Ο θάνατος που τροφοδοτείται με γκάζι
Ο θάνατος που δεν κάνει εξαιρέσεις

Τα χαμόγελα εκείνων που χάνονται
Οι ζωές
Οι άνθρωποι που τους λείπουν
Οι άνθρωποι που δεν τους πήραν
μια αγκαλιά ακόμη
Οι άνθρωποι που δεν τους σκούπισαν
τα δάκρυα
Οι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν
να κάνουν έρωτα μαζί τους.

Η βοή και η κραυγή
Η βοή και το τίποτα.

Ένα καθαριστικό θα περάσει να μαζέψει
Ένας γερανός θα σύρει τις λαμαρίνες
Αύριο θα ξεχαστεί
Αύριο πάλι τα εμπορεύματα θα τρέχουν
να γεμίσουν τα ράφια των καταναλωτών
και να αδειάσουν τις ψυχές τους
Να πολτοποιήσουν τον εγκέφαλό

Αύριο θα είναι πέμπτη
Και όλα θα τρέχουν γρήγορα
να προλάβουν
τη δουλειά,
το ράφι,
την ανοιχτή υπηρεσία.
Η ζωή κατάντησε να είναι ένα διάλειμμα από
τη δουλειά,
το ράφι,
την ανοιχτή υπηρεσία.

Μα είναι ζωή αυτή
Αυτοί δεν είναι δρόμοι
Είναι ταφόπλακες.

Αφή

Καλά τα ποιήματα.
Όμορφα τα λόγια.
Τα σώματα όμως,
έχουνε τη θέρμη.

Άλικα τα χείλη μου
προσμένουν τους χυμούς.
Κουράστηκαν τα χέρια
να ψηλαφίζουν ψέμματα.

Όποιος φοβάται
την αλήθεια της αφής,
ας μην την ψάχνει σε ξένα σώματα.
Γιατί αφήνει χαρακιές.