Πυρογραφία

Ματιές που γυρεύουν,

ματιές.

Σε μια ώρα θα 'ναι όλα

λευκά.

Ξεκινώντας από μια υπόνοια.

Καταλήγοντας σε ξενύχτια.

Συνεσταλμένα.

Διψασμένα.

Για κραυγές διψασμένα.

Άνθρωποι,

κλόουν της συνήθειας.

Πόσο πολύ που ήθελα,

να με συνηθίσεις.

Ν' ανθίσεις μέσα μου.

Κι η φωτιά,

να γράφει τ' όνομά σου.

Κοινά

Κοινοί οργασμοί.

Να μουδιάζουν οι γάμπες,

να μουδιάζει η σκέψη.

Ίσα με το αιώνιο,

για μια στιγμή,

για λίγα δευτερόλεπτα.

Να ερωτεύομαι το βλέμμα σου,

τα χείλη σου

και τις πατούσες.

Την κορμοστασιά σου

να ψάχνω στις σκιές.

Και το άρωμά σου.

Κοινοί άνθρωποι

σε σώματα ρηχά.

Με τον ήλιο καίγονται,

παγώνουν με το κρύο.

Κουφάρια που τριγυρνούν,

σε κάτι άκρες,

ενίοτε κορφές.

Τόσα δάση έχω διασχίσει.

Και την οξιά μου δεν τη βρήκα.

Οξιά

Οξιά.

Δικοτυλήδονο.

Εξόχως όμορφο.

Σκληρά επεκτατικό.

Αυτοκράτορας.

Στητό, καμαρωτό.

Είδος κυριαρχικό.

Με πλέγματα υπεδάφια,

η μια την άλλη θρέφει.

Καθαρίζουν το νερό

των πηγών.

Δροσίζει στη σκιά.

Γαληνεύει με το θρόισμα.

Οξιές μου,

νιώθω σαν κάτι να χρωστώ,

μπροστά στην ομορφιά σας.

Χάνομαι στα δάση σας.

Κοιμάμαι στις ποδιές σας.

Και με σκεπάζει

αυτό το χνώτο της ανάσας σας.

Καραντίνα

Άξαφνα

στο φως της σιωπής

προχωρήσαμε κενά.

Νιώσαμε τον κλαυσίγελο 

στην πράξη.

Περιπλανώμενοι λυγμοί.

Ποια βράδια.

Ποια πρωινά.

Ήρθαν και περάσανε.

Ίσα τα νιώσαμε

στις ακροδακτυλιές μας.

Σαν κάτι μάτια υγρά

κι αγριεμένα.

Αγρίμια διψασμένα

για έρωτα

για αλήθεια.

Ποιος έμαθε ν' αγγίζει,

ποιος;

Οι  πληγές μας

τρύπες μαύρες.

Και εμείς παλεύουμε 

με τ' άπειρο.

Αδίστακτο,

παγερό και στοιχειωμένο.

Κάτι γιατί προκύπτουν.

Σαν καλικάντζαροι

σαν ψάρια σε ενυδρείο.

Κοπήκαμε

και βολευτήκαμε.

Μπήκαμε σε προτάσεις.

Περιγραφικές.

Άτονες και άοσμες.

Τι είναι η ανθρωπιά

χωρίς το μοίρασμα.

Λέμε, λέμε, λέμε,

να περάσουνε οι ώρες

λέμε.

Να γεμίσουν

τα άδεια από φιλιά 

στόματα.

Χωρίς δόσιμο.

Χωρίς έρωτα.

Μοιρασμένοι

σε πόλεις και χωριά.

Ταμπουρωμένοι 

απέναντι στο οικείο.

Στη γη τυχαία περάσματα.

Ξεράσματα ναρκισσισμού

υγρά ρυπαντικά

της γνώσης.

Το χάνουμε το στοίχημα

σου λέω.

Τι είναι ο κόσμος

ρε.

Δίχως το χάδι.