Ντοματιά

Τα ταξιδιάρικα πουλιά,
 ερωτεύομαι.

Που όταν δεν είχανε φτερά,
καθήσαν και τα λάξευσαν,
Που όταν φωνή δεν είχανε,
σκεφτήκαν σκυθρωποί σε μια γωνιά
και φτιάξαν καινούριες γλώσσες,
να πούνε ειλικρινείς καλημέρες.
Τα δάκρυα που κλάψανε,
τα έκαμαν νερό,
να ποτίσουν τον αγρό
και να προσφέρουν γνώση.

Τα ταξιδιάρικα πουλιά,
ερωτεύομαι,
αγόρια και κορίτσια,
και μες σ'αυτά εκείνον.

Μα κι όταν εκείνος δε θα είναι,
θα'ναι  ο απόηχος,
θα'ναι το ρυάκι,
και εκείνη η ντοματιά,
που μας χάριζε κόκκινα χαμόγελα.

Λέξεις

Μη με μετράς
και με άλλες γραμματοσειρές
μην αλλάζεις την μορφή μου.

Στο ίδιο στρώμα σαν ξαπλώνουμε,
μη με ζυγίζεις
και μη νομίζεις, καχύποπτα,
πως θα άλλαζε κάτι.

Όσο εύγλωττος και αν είσαι,
όπου και να είναι τα σημεία στίξης . . .
Πάντα το ίδιο θα μου λες,
πάντα το ίδιο θα πιστεύω.