Κάτι μισώ

Θα ήθελα να γράψω

κάτι

όμορφο να με προσέξεις

μα δεν έχω τις λέξεις.

Μου έκλεψε η πραγματικότητα

γράμματα και προτάσεις.

Κι όσο προσπαθώ 

τόσο απομακρύνομαι

κάτι

ήθελα να σου πω

και το ξέχασα.

Δεν κατάλαβα

Δεν πρόλαβα

Δεν μιλούσα

Μόν ' ένιωθα.

Σώπαινα

κι όσο να πεις,

υπέμεινα.

Και λαχταρούσα.

Φεύγα 

Δεν είσαι εδώ.

Ποτέ δεν ήσουν.

Και μη μου 'ρθεις.

Γιατί θα σπάσω

το κεφάλι σου

και μες στα αίματα

θα με πιστέψεις.

Υγρό στοιχειό

Θεέ μου
Τι υγρασία

Σαν σε κοιτώ

Ανοίγουν οι ουρανοί

Κεραυνοί

Οι παλμοί

Των λεπτών

Της καύλας κραυγή

Φυγή

Φωταψίες

Κι ύστερα λυγμοί

Απρόσμενα,

δικοί μας.

Θύμησες

Αν η ζωή ήταν στιγμές,
και αν τα σεντόνια μας ήταν πουά,
Κοινή παραδοχή,
Θα ήτανε γελοίο.

Αν η ζωή μου ήταν στιγμές,

Φαίνεται, θα ήμουν στιγμιαία χαρούμενη

και θα είχα ένα χαμόγελο,

συνεχώς.

γραμμένο για σένα.

Αν υπήρχε το πάντα,

κι αν έβρεχε κύκνους,

θα ήτανε γελοίο.

Γιατί ξένε μου,

σχεδόν εσύ υπάρχεις,

κι εγώ. 

σχεδόν,

σ' αναπνέω.

Και μένω έτσι,

ως στοιχειώδης προσομοίωση,

ανάσας.

Κοιτάζοντας.

Και αν τυχόν κερδίσω,

κάποιο ψίχουλο.

Θα σου οφείλω και κάτι.

Η απάτη γεννάται ξημερώματα,

εκεί που αναβοσβήνουν συναισθήματα

και ξεβράζονται αλήθειες.

Δυστυχώς,

οι στιγμές φανήκαν σαν τσιγάρα.

τόσο λίγες.

Τόσο λίγος.