Τα κορίτσια

Με είχες μες στο ροζ
      και στις τουλίπες.
Μα εγώ γεννήθηκα στο γκρίζο.
Μάνα
Μην κλαις,
       γιατί εγώ κλαίω
       γιατί εγώ καίω.

Είναι που δεν θα δεχτώ ποτέ τον βιασμό.
μας.
Είναι που αν τον δεχόμουν,
 καλά θατανε όλα.

Λουλουδοστολισμένα.

Ορθός λόγος

Φιλόλογοι,
οι παραστρατιωτικοί της σκεψης,
                                  στις σκέψεις.

Θα φάμε τα λαρύγγια σας
και θα φτύσουμε,
τις ορθότητές σας.
Πάντα με το γάντι,
πάντα με τακτ,
πίσω στις τρύπες σας.

Φτού.

Χοροχώροι

Να δημιουργείς τον χώρο σου
Έναν χορό για σένα
Στον χρόνο για να είσαι.

Να νιώθεις τον κίνδυνο
 να βιώνεις τον φόβο σου
 να βιώνουν το φόβο.

Μην τυχόν και ακυρώσεις
πραγματικότητες
 μη φτιάξεις νέες και απονοηματοδοτήσεις
   τη συνήθεια και τη βολή.

Με βλέπεις θλιμμένη να τριγυρνώ
με γοργό βήμα σε προσπερνώ
και εσύ ακόμα αναρωτιέσαι
  για την ταχύτητα στις πόλεις
  για την ταχύτητα στους δρόμους.

Μη μιλάς, κάνε μια παύση
τα είπαμε όλα
και όλα μας τα είπαν.

Χάιδεψέ με και άσε με
Να έχω λόγο να προσπαθώ
τον χώρο μου να κάνω.

Κι αν σε ξεχάσει η μνήμη μου.

Τα ακροδάκτυλα θα θυμούνται τα γένια σου.

Τις βίαιες απολήξεις των λέξεών σου,

κατα τα άλλα τρυφερών.

Ο έρωτας περνάει και χάνεται,

όπως και οι άνθρωποι.

Μα τα αγγίγματα μένουν,

μα η μυρωδιά σου είναι.

Άστο, μη φύγεις,

ας είσαι και εσύ εδώ.

                                                 

Στίγμα

Όσο και αν μετρώ
δεν καταλήγω στο άθροισμα των στιγμών
που έγινε κόμπος το στομάχι
και η πραγματικότητα θηλιά για να πνιγώ.
Μαζί σου, .
Και το όμορφο φαντάζει γκρίζο.

Θυμάμαι εκείνη τη φορά,
ένα γλυκό μου πρόσφερες, μαμίσιο.
Πεντανόστιμο.
Πεινούσα.
Έφαγα το μισό μην την προσβάλω.
Εσένα ήθελα για να χορτάσω.
Εσύ, σα φάντασμα, όλο και ξεγλιστρούσες.

Η μορφή του ανεκπλήρωτου έρωτα
είναι ένα σκιάχτρο.
Ο ήχος του είναι ένα σιωπηρό ουρλιαχτό.
Και η ζωή
;
Η ζωή προχωρά αέναα και τα παρασέρνει όλα.

Θα πάρει , λοιπόν,
τελείες και κόμματα
και τα μάτια σου και το τζάκι σου.
Όλα θα χυθούν και θα σκάσουν σαν κύμα.
Να με γεμίσουν οξυγόνο.

Η μικρή πριγκίπισσα

Πλασμένη από νύχτα και ασήμι
Αγνάντευα
Κοιτούσα μια ζωή να με περνά
και να με παίρνει.
Κι όταν πνιγόμουν, με χάιδευα
Κι όταν διψούσα, με έπινα,
     σε ενοχικά ποτήρια.

Μ'αρέσουν τα μαλλιά μου,
     μα τα δικά σου πιο πολύ.
Μ'αρέσουν και τα μάτια μου,
     μα τα δικά σου όταν κοιτώ
     δεν έχω πια ανάσα.
Και σκύβω το κεφάλι
Σκύβω τόσο πολύ πολύ
     που νιώθω στρουθοκάμηλος.


Πλασμένοι με σώμα και νου
Πηγαίνουμε
Κοιτάμε τις ζωές μας να περνούν
και να μας παίρνουν.
Άλλοτε καιγόμαστε, άλλοτε πνιγόμαστε
Και ένα χάδι δεν βρίσκουμε.
Πέτρινα είναι όλα πια,
     και μόνο ενοχές.

Διαδικασία αποχώρησης

Σας φτύνω,
ούτε αυτό δεν μπορείτε να καταλάβετε.
Με όση αξιοπρέπεια με διέπει,
βάφω το πρόσωπό μου με ειλικρίνεια και
Σας φτύνω.
Από τις πληγές πήρα το μελάνι
για να αποτυπώσω πως
Σας φτύνω.

Φτύνω τα πιστεύω σας,
τα παιδιά σας,
τα υλικά αγαθά σας,
τους αγίους σας,
την ιδιοτέλειά σας.

Και όταν βρέχει
και ο ίδιος ο θεός σας,
σας φτύνει ακόμα.

Ευχαριστώ.

Γιάννενα

Όλο τρέχω να φύγω μακριά σας.
Όλο εσείς με γεννάτε.
Υγρή, θλιμμένη, ονειροπόλα.

Με παίρνετε στην αγκαλιά σας
και με πετάτε στον βυθό της λίμνης.

Μικρή κανίβαλος

Κανιβαλίζομαι.
Κόβω μια φέτα,
λεπτεπίλεπτα,
με εγκάρσια τομή.
Αποκολλώ την κορυφή του κρανίου,
μπαίνω στο ζουμί.
Οσφραίνομαι τα πτητικά,
   έχουν το άρωμά σου.
Τρώω ένα κομμάτι,
    έχει τη γεύση σου.
Γρατσουνάω τα τοιχώματα,
     απελευθερώνονται οι χυμοί σου.

Σε καταβροχθίζω
κι έτσι δεν έχω πια μυαλό,
παρά μόνο τον ήχο της νυχιάς στον μαυροπίνακα.

Για την Πλάκα

Εκεί που το ομορφότερο σκυλί,
έτρεξε δίπλα από τη θάλασσα
για τελευταία φορά μαζί μου.
Εκεί που μ' αγκάλιαζες αληθινά
και ένιωθα πως μόνο εμείς υπάρχουμε.
Εκεί σε λίγα τετραγωνικά μέτρα
είναι μια μικρή πατρίδα μου.

Έτσι είναι ο τόπος σου,
ακόμη και τα κύματά του αγαπάς.
Έτσι είναι ο άνθρωπός σου,
και τις ρυτίδες τις λατρεύεις.

Έτσι είναι κι ο έρωτας,
τα ξυράφια του χάδια τα ονομάζεις.

Τα ερωτικά

Μια νέα πιτσιλιά στον καμβά,
ένα καλό κρεβάτι,

ύστερα σιωπή,
ύστερα τσαλακωμένος εγωισμός,

αποχαύνωση,
επαναπροσδιορισμός.

Άλλη μια καύτρα φτάνει
και καίει τα χείλη.

Φεβρουάριος 14

ένα πρωινό., ένα πρωινό σαν σήμερα, είχα ψιρίσει ένα marlboro lights , 
πριν 10 - 11 χρόνια
 και περίμενα να με ξημερώσει και να τον τραγουδίσω, 
τον χάρτινο ουρανό,
 και μετά στο κεφάλι μου να τον κάψω και θεωρούσα αφού το κανα στο κεφάλι μου, 
αχ κεφαλάκι μου, 
όλα θα ταν εντάξει... μα δεν ήταν... και εγώ συνέχιζα μανιωδώς να διαβάζω φυσική κατεύθυνσης , 
και ήμουν ένα συνεπέστατο φυτουκλάκι, 
και μου άρεσε κιόλα, 
αφού είχα βρει και εγώ κάτι στο οποίο με παραδεχόταν όλοι. . .
 κι όπως με ξημέρωνε και εβγαινε ο ήλιος, έτσι απλά με ξενέρωσε,
 και έτσι απλά κάποιο άλλο αντίστοιχο πρωί
 με ξενέρωσα, 
στη βολή μου μέσα, στη δικιά μου βολή , κατερίνα, με ξενέρωσα. 
Και η βολή μου γυρίζει , γυρίζει , γυρίζει, πάνω από το κεφάλι μου. 
Καταραμένη φυσική, που με κανες να σαγαπήσω και πως έτσι,
 λοιπόν, 
κάνω και εγώ κάτι σωστά΄, θεώρησα.

Σκέψεις του 17'

Φαντάζομαι ότι σε καμία 500ρια χρόνια, αν ακόμα υπάρχει ο άνθρωπος, το μάτι θα ξεκουράζεται στο γκρίζο, το σώμα θα αντέχει τους 40 βαθμούς και τα παιδιά θα μεγαλώνουν με σκουπιδοφαγητά χωρίς να παθαίνουν διαβήτη από τα 11.
Οι πόλεις θα είναι οργανωμένα θερμοκήπια, κάτι μεταξύ πραγματικότητας και Matrix.
Όπως, όμως, και τα ζαρζαβατικά στα θερμοκήπια δε θα μπορεί πλέον ο άνθρωπος να ζει ελεύθερος. Όχι γιατί θα βολεύεται στην κανονικότητα όπως σήμερα, αλλά πραγματικά γιατί θα έχει εξαλειφθεί η οποιαδήποτε γενετική ικανότητα προσαρμογής σε κάποια αλλαγή. Θα είναι οργανικά συνδεδεμένος με την πόλη του και με όποιους τη διοικούν.
Οι ζωές και τα σώματα μας βρίσκονται καθημερινά στη μετάβαση. Αν ήθελα να χαρακτηρίσω αυτή τη μεταβατική φάση του δυτικού , τουλάχιστον, ανθρώπου θα την ονόμαζα λίγα βήματα πριν την ολική υποδούλωση.

Η Κατερίνα έλεγε πως στο μυαλό είναι ο στόχος. Δε διαφωνώ. Είμαστε όμως και υλικά όντα. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι μέσα στο σύμπαν και το σώμα μας είναι κάτι σαν βάρκα, τα εξαρτήματα της οποίας θα χρησιμοποιήσουν μελλοντικά όντα για τα δικά τους ταξίδια. Δεν πρέπει να στερήσουμε από αυτά ούτε και από μας τόσο τη δύναμη όσο και τη δυναμική του σώματος.