Στίγμα

Όσο και αν μετρώ
δεν καταλήγω στο άθροισμα των στιγμών
που έγινε κόμπος το στομάχι
και η πραγματικότητα θηλιά για να πνιγώ.
Μαζί σου, .
Και το όμορφο φαντάζει γκρίζο.

Θυμάμαι εκείνη τη φορά,
ένα γλυκό μου πρόσφερες, μαμίσιο.
Πεντανόστιμο.
Πεινούσα.
Έφαγα το μισό μην την προσβάλω.
Εσένα ήθελα για να χορτάσω.
Εσύ, σα φάντασμα, όλο και ξεγλιστρούσες.

Η μορφή του ανεκπλήρωτου έρωτα
είναι ένα σκιάχτρο.
Ο ήχος του είναι ένα σιωπηρό ουρλιαχτό.
Και η ζωή
;
Η ζωή προχωρά αέναα και τα παρασέρνει όλα.

Θα πάρει , λοιπόν,
τελείες και κόμματα
και τα μάτια σου και το τζάκι σου.
Όλα θα χυθούν και θα σκάσουν σαν κύμα.
Να με γεμίσουν οξυγόνο.

Η μικρή πριγκίπισσα

Πλασμένη από νύχτα και ασήμι
Αγνάντευα
Κοιτούσα μια ζωή να με περνά
και να με παίρνει.
Κι όταν πνιγόμουν, με χάιδευα
Κι όταν διψούσα, με έπινα,
     σε ενοχικά ποτήρια.

Μ'αρέσουν τα μαλλιά μου,
     μα τα δικά σου πιο πολύ.
Μ'αρέσουν και τα μάτια μου,
     μα τα δικά σου όταν κοιτώ
     δεν έχω πια ανάσα.
Και σκύβω το κεφάλι
Σκύβω τόσο πολύ πολύ
     που νιώθω στρουθοκάμηλος.


Πλασμένοι με σώμα και νου
Πηγαίνουμε
Κοιτάμε τις ζωές μας να περνούν
και να μας παίρνουν.
Άλλοτε καιγόμαστε, άλλοτε πνιγόμαστε
Και ένα χάδι δεν βρίσκουμε.
Πέτρινα είναι όλα πια,
     και μόνο ενοχές.