Άνοιξη

Κάπου βαρέθηκα να προσπερνώ
και είπα στάσου.
Δίπλα από ένα κερί
και λίγο νερό.

Μισό γεμάτο ποτήρι.
Μισό άδεια νύχτα.
Και το ξημέρωμα
κοφτερό όπως τότε.
Παγωμένο και παιχνιδιάρικο.

Η συννεφιά στα μάτια μου.
Παραμένει.
Κι ένα παράπονο στα χείλη.
Μπουμπουκιάζει.

Τι κι αν ο πόνος είναι αληθινός,
φαντάζει σα ψέμα.
Όπως εκείνο το σούρουπο
που μοιραστήκαμε κοινό τόπο.