Αστοί

Στα κομβικά σημεία της πόλης,
σωροί το πλαστικό.
Φράζει τις αρτηρίες της,
μα η καρδιά δε σταματά.
Οι πόλεις δεν έχουν καρδιά.
Και να είχαν κάποτε,
κατασπάραξαν και τη δική τους.

Μου μεινε να παρατηρώ κάτι
διαφημιστικά μπαλόνια
και να φαντάζομαι αερόστατα.
Σκουπίδια θα καταλήξουν και αυτά.
Όπως κάτι απορριματικές σχέσεις,
ανάμεσα σε γείτονες,
παρελθοντικούς φίλους,
και τυχοδιώκτες εραστές.

Ας μας μείνει η αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη, λοιπόν, στις καταλήψεις.
Στα χαμόγελα που βάφονται έντονα,
για να μη φαίνονται τα τραύματα.
Στα μυαλά που ντύνονται με χιούμορ.
Στα σκισμένα παντελόνια.
Στις σόλες που έχουν λιώσει πέρα δώθε.
Και σε όλους αυτούς και εκείνες
που δεν έχουν τον θεό τους.
Παρά μονάχα άνθρωπο.

Είμαι εδώ.
Από επιλογή.
Όχι από ανάγκη.

Εμείς και ο κόσμος

Απόκαμα σου λέω.
Άλλοι σακάτεψαν τα σώματά τους
σε εργοστάσια.
Εμείς σακατεύουμε τα μυαλά μας
σε μπάρες.
Και σκορπάμε τα κορμιά
σε αφιλόξενα κρεβάτια.

Από κείνους η υλική υπεραξία.
Από μας μια κάποια πνευματική.
Για όσο,
για τόσο,
      όσο
να μην είναι επικίνδυνη.

Μετά μείναμε με τις ζωές μας
στα χέρια μας,
να τις περιφέρουμε από δω
κι από κει.
Όσο βαστάμε.
Μετά όλα θα τελειώσουν.
Και θα ' ναι σαν να μην έγιναν
ποτέ.

Η Γη θα γυρίζει.

Αυτά που ξεχάσαμε (και χάσαμε)

Τις νύχτες τις άυπνες.
Κάποιες νύχτες μετά τη δουλειά.
Δεν είναι πια νύχτα.
Την αυγή νιώθω παντοδυναμία.
Θέλω να πετάξω.
Να σας ξυπνήσω όλους.
Να σας θυμήσω ότι ζείτε.
Και να χοροπηδάμε.
Κι ύστερα ,
ύστερα σκέφτομαι,
πως θα σας ενοχλούσε,
η υπενθύμηση ότι ζείτε.
Κι ύστερα ,
ύστερα κοιτάω το χαμόγελό σου,
και το δικό μου,
και δυο παιδιά να παίζουν.
Περίεργο πράγμα η αυγή.
Περίεργο πράγμα τα όρια.
Και τα όνειρα.
Οι αυγές, τα όρια και τα όνειρά μας
κάπου συγκλίνουν.
Και μετά αποκλίνουν.
Λες και η ζωή ξεφεύγει
κάπου ανάμεσα από ένα ανοιγόκλειμα
των ματιών.
Θα κοιτώ λοιπόν τις βλεφαρίδες σου.
Και την κίνησή τους.
Και την καταστροφή.
Και τα μπάζα τους.
Ψάχνοντας μια χαραυγή.

Ή και όχι.