Υπαρξιακή Μοναξιά

Λόγια

Ηχητικά κύματα

Κρούουν (σε) τύμπανα

Ανακινούν συναισθήματα

(Αμφιταλαντώσεις)

Λόγια

Τρέχουν στο μυαλό

Τσακίζουν συνάψεις

Σα κορδέλα τερματισμού

Συζητήσεις

Πομπός και δέκτης

Εναλλαγή ρόλων

Εναλλαγή ψευδαισθήσεων

Λόγια

Τόσα λόγια

Τόσο σάλιο

Τόσος χρόνος

Είναι δυνατόν να μη συναντηθήκαμε ποτέ;

Ματ(αι)ώσεις

Τραύματα ανοιχτά

με πύον,

ιξώδη υγρά

της σάρκας.

Σώματα ματ(αι)ωμένα

από επιθυμία.

Χάδια πτητικά

Αχνός μίας ανάσας

μήτε κορφές δακτύλων

μήτε χειλιών περίγραμμα.

Στέκουν.

Αποστεωμένα

και τραχιά.

Ουλές μετρώ.

Οροσειρά του δέρματος,

μα αυτή η πληγή 

Κρατήρας.

Ριζωμένη φαγουρίζει

Βογκάει 

Εκρήγνυται.

Δεν κλείνει

Να γένει Όλυμπος

Ν'ανέβω ν'αγναντέψω.

Διαχρονικά

Χλωμό το πρόσωπο

στέκει αμέτοχο

μπρος στο αμετάβλητο.

Ραγίσματα

Ραγάδες στο στήθος

Σπασμοί.

Τα νεύρα αυτομολούν. 

Το στόμα κλειστό

ερμητικά σφραγισμένο.

Κορμί που κραυγάζει.

Γύρω η άνοιξη ξεφαντώνει

Ενεργοποιώντας

την εσωτερική παλινδρόμηση.

Φοβάμαι το έμεσμα.

Φοβάμαι και σενα

τις φευγαλέες σου ματιές.

Είσαι τόσο οικείος.

Ιερά και φυγές

Σα να ξημέρωσε

και νύχτωσε παράλληλα.

Αγρύπνια συνεχόμενη

η ζωή μας.

Οι ζωές μας

θρησκεία

ν'ακουμπάμε.

Οι πράξεις ευαγγέλιο.

Στο βήμα.

Αρετή και αμαρτία.

Να μπαίνω σε κάθε ιερό.

Να περιμένω 

σε κάθε εκκλησία

(που βρίσκεται αγκαλιά μου)

να καώ.

Οξυές ακόμα ψάχνω.

Ας λέγω.

Τα φύλλα τους

κόκκινα και κίτρινα θα γένουν.

Και αποσύνθεση.

Χώμα.

Ένας φίλος μου ψιθύρισε

σα πνεύμα.

"Μία φηγός υψώνεται

στο φαράγγι της ψυχής σου".

Πέρασαν οι λεξεις φύγανε,

κι αφήσαν το περίγραμμα. 

Κει στέκεται

κι εγώ όπως πάντα,

απλώνω τα χέρια

μα δεν αγγίζω.

Ποτήρια

Κλειστά σώματα

Κλειστά στοματα

Οι άνθρωποι που ξαναρχίζουν

Οι σιωπές πριν τη θύελλα

Και η θύελλα

Πώς γίναμε έτσι

Να κλειδώνουμε τον πόνο

Να κολυμπάμε στον φόβο

Να δακρύζουμε σε ποτήρια

Μισοάδειο

Μισογεμάτο

Βαρύ

Για πολλά χρόνια το κρατάς.