Απάντηση

Είμαστε και εμείς,
που δεν θέσαμε όρια.
Σα να θέλαμε
Σα να είπαμε
Σα να επιλέξαμε
Μόνο τους μπελάδες.
Και πώς θα μπορούσα να σε δω αλλιώς
Αν όχι πίσω από δυο καμμένα μάτια.
Μέσα από τη στάχτη τους
Είπαμε και δυο τρεις ειλικρινείς κουβέντες
Δώσαμε και δυο τρία ζεστά φιλιά.

Άλλη μια μέρα στα Γιάννενα

Βιομηχανικό τοπίο
και βρόχα.
Λασπώνει το μυαλό,
από τις τόσες σκέψεις.

Περνάς και εσύ
αφήνοντας τα ίχνη
από τις ορειβατικές σου μπότες.

Θολός ορίζοντας,
θολωμένο κεφάλι,
ταινία που λουπάρει,
τραγούδι κολλημένο στο ρεφρέν.

Τριγύρω,
εκεί που πάει να μυρίσει άνοιξη
Έρχονται κάτι δίποδα
και μοιράζουν θάνατο.

Ένα στρώμα σκόνης,
κατ'επίφαση ομοιομορφία
κατ΄επίφαση δημοκρατία.

Πότε θα πάρω ένα λάστιχο
να σε ξεπλύνω,
μπας και δω
τι έχεις από κάτω;

Πότε θα πάρω ένα λάστιχο
να με ξεπλύνω,
μπας και δω,
τι κρύβεις εκεί κάτω;

Πότε, επιτέλους,
θα διεκδικήσουμε
τον έρωτα,
το παιχνίδι,
ο ένας την άλλη,
ένα αξιοπρεπές μεροκάματο;

Πώς θα;

Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο,
να σε ρωτήσω αν θα 'θελες
να πάμε κάπου
αλλού πέρα από τον διάολο,
που πάμε κάθε μέρα.

Κάτι με κρατάει,
αντί να σχηματίσω τον αριθμό σου
στρίβω ένα τσιγάρο.
"Το τσιγάρο φέρνει αναβλητικότητα",
θυμάμαι τα λόγια του πατέρα.

Τόσα τσιγάρα που καπνίζουμε
είναι σα να θέλουμε
να αναβάλλουμε την ευτυχία μας,
ή την αποτυχία.
Την ίδια τη ζωή.

Εξάλλου αυτά που επιθυμούμε,
μας κάνουν να τρέμουμε.
Είτε από ηδονή,
είτε από φόβο.

Κενό

Στο κενό από τις τριανταφυλλιές,
τινάζω μια κουβέρτα.
Στο κενό της μνήμης μου,
τινάζεις τις πληγές σου.
Δεν βαρέθηκες αυτήν την μοιρασιά;
Οι αμφιβολίες γίνονται αγκάθια.
Δεν βαρέθηκες αυτήν την μοιρασιά;
Με λέξεις ή χωρις, κομματιάζεις.

Λέγε,
δεν βαρέθηκες

αυτήν τη μοναξιά;