Γιορτινή ατμόσφαιρα

Περιπλανιέσαι, το βράδυ και βήχεις ρουφώντας σκόνη και μυρωδιά καμένου ξύλου που χύνεται από όλη την πόλη και σκάει στα μούτρα. Τα φώτα έντονα, διαγράφουν μια κατάντια και τη λύπη που διασκεδάζεται σε υψηλά ντεσιμπέλ και σώματα που λικνίζονται για να νιώσουν πως κάπου ανήκουν. Ιδιοκτησία. Αυτοκίνητα πάνω κάτω και ήχοι που αν και οικείοι δε φέρουν καμία ζεστασιά, μονάχα μοναξιά που παρκάρεται από τη μία θέση στάθμευσης σε μια άλλη. Έτσι απλά, διεκδικούν ένα χώρο για να ανήκουν. Ιδιοκτησία και  λιγοστά χρήματα που μοιράζονται για να αποσπάσουν ένα χαμόγελο, έστω και από το barmani, έστω και από κείνη την ιερόδουλη που με χαρακιές στο κορμί έμαθε πως το χαμόγελο είναι πολλές φορές ένας αδηφάγος κανίβαλος.
Και προχωράς με τροχοπέδη τη διάχυτη υποκρισία, κολώνες να αποφύγεις και ο σταμάτης στα φανάρια σου διδάσκει πως αυτή η γαμημένη βόλτα που τόσο έχεις ανάγκη για να αντέξεις έχει μικρότερη αξία από την κυκλοφορία των εμπορευμάτων.
Μια ζητιάνα απέναντι από το ρολόι πάντα με κοιτά και δεν έχω τι να της απαντήσω, σε όλους εκείνους που κάναν τις άκρες των δρόμων σπίτια  και εκείνες που τρέξαν από τα σπίτια των συντρόφων γεμάτες από μώλωπες,  γεμάτα έρωτα πρόσωπα, γεμάτα αίμα. Και προχωράς, χαρτογραφώντας την πόλη κοινωνικογραφώντας τις υπάρξεις κοιτάζοντας τα βουνά , τους αντικατοπτρισμούς  στη λίμνη, μια βάρκα που ψαρεύει θάνατο. Εμπορεύματα να τρέχουν , να σταματούν , να διαφημίζονται , να ξεφτιλίζονται. Ξεφτιλισμένες θέσεις εργασίας με γόβες και κόκκινο κραγιόν να δημιουργούν ονειρώξεις εκείνο το βράδυ που σου άνοιξαν την πόρτα για το επόμενο ξεφτιλισμένο ποτό δίπλα από ένα σκυλί που σφαδάζοντας πέθαινε.
Προχωράς σε έναν κόσμο αστείρευτης στείρας πληροφορίας και αμφίβολης γνώσης με όνειρα που συγκρούονται με το καταναλωτικό κοινό των χριστουγέννων που αργοσβήνει με μικρές αναλαμπές μπρος σε στολισμένες βιτρίνες θεάματος και φτηνής εικονικής πραγματικότητας. Φέτος δεν έχει εορτοδάνειο. Ασκόπως λιώσανε και σβήσαν  τα καβαφικά κεριά , ασκόπως , φαίνεται να στέκουν και τ'άλλα αναμένα, σαν τα γιορτινά φωτάκια.
Άνθρωποι γιορτινά φωτάκια, τους ταίζεις ενέργεια και υπάρχουν για να διακοσμούν , εργαλεία των εργαλείων , τσιγάρα που παρασιτούν σε πνεύμονες, στον πνεύμονα μου τσιγάρο που με κάνει να φτύνω τα σωθικά μου σε γωνιές και σε τουαλέτες άρτια διακοσμημένες για να πηδηχτείς, με ατμόσφαιρα,  εκείνο το βράδυ και να νιώσεις πως σε κάποιον/α ανήκεις.
Προχωράς, σε σκοτεινούς μονόδρομους ανάμεσα από μπαζωμένους κήπους και ξαφνικά δε σε νοιάζει.
Οδοιπόρος.
Κάποια μέρα θα μάθω να διαβάζω τ'αστέρια και θα πετάξω.

Αυτο_αναιρέσεις

Προσκυνώντας έναν τάφο,
αναζητούμε στη σταύρωση να φέρει ελπίδα.
Και το παράλογο εξωστρακίστηκε σ'ένα ποίημα.

Τα λουλούδια ανθίζουν σε ακατοίκητους τόπους.
Σε μέρη χαοτικά,
απείθαρχα και ανεξέλεγκτα φυτρώνουν,
πετώντας μας τον θάνατο στα μούτρα.
Τον ανυψώνουν, τον αποθεώνουν,
και έτσι τον κάνουν κομμάτια.

Νικώντας τον μαραίνονται προσφέροντας τον σπόρο.
Κι είναι χρυσός σα το ροδάκινο.
Μην είν' ο τελευταίος νεκρός η τέχνη... 

Μπύρα (4 Νοέμβρη)

Μου ζαλίσατε τ'αρχίδια όλοι εσείς,
με τις φανφάρες
και τα μεθυσμένα σοφιστικέ λόγια.
Με κουράσατε όλοι όσοι,
σε μια κουβέντα επάνω
δεν ακούσατε, παρά μόνο ανυπόμονοι αναμένατε (;)
να πείτε δυο - τρεις,
καλά μελετημένες και  προβαρισμένες
στον καθρέφτη του μυαλού σας

ορθές, πολιτικές λέξεις.

Έσκασα με αυτά τα ανούσια λόγια.
Σιχάθηκα τις πλαστικές φιγούρες.
Θα έβαζα φωτιά να σας κάψω,
μα θα βρομίσει ο τόπος.

Μπορώ απλά να κάτσω σε μια άκρη,
να κοιτάξω τον ουρανό που μαυρίζει
από τα σύννεφα βροχής,
να παρακολουθήσω την πτώση των φύλλων
και να ακούσω τα αλυχτίσματα των σκύλων;

Μπορώ, απλά, να υποδεχτώ το φθινόπωρο,
πίνοντας την μπύρα μου;

Πόση, αλήθεια,  τραγικότητα εσωκλείεται
στις μορφές όσων  (τόσων)
πιστεύουν ότι τα φερέφωνα είναι περιορισμένα σε τηλεπαράθυρα.

Έρωτας #2

Φιλάκι,
Φυλάκι,
Φυλάκη,

Φυλακή.

Έρωτας #1

Έρωτας είναι σα σε κοιτώ στα μάτια
και τα κόμματα στα λόγια σου,
σημαδεύουν το μυαλό μου

Άνω τελεία

Το μπζ μπζ στο κεφάλι μου, ή εξελίσσω έναν τόπο.

Κενό.
Στο σημείο της τομής, της σύγκρουσης, της συνδιαλλαγής, της σκέψης στη σκέψη.
Δημιουργούμε τον τόπο, ως μηδενικά, συνείδηση που ανταλλάσσει πυρά με μία άλλη συνείδηση.
Στο σημείο της τομής, όπου έχω αφήσει κενό να συμβεί, δημιουργούμε τον τόπο.
Και ο τόπος εξελίσσεται σε βάθος.
Προς μία άλλη κατεύθυνση , διαφορετική από τις ευθείες των συνιστωσών.
Ο τόπος εξελίσσεται σε βάθος και δημιουργεί τον χώρο όπου αναπτύσσονται οι συνειδήσεις.
Και οι χώροι εξελίσσονται στον χρόνο, μέχρι τη διακόρευση.
Ο χώρος που εξελίσσεται είναι ο διακορευτής του χρόνου.
Τον σπα και τον θρυμματίζει.
Τον ξεπερνά και δημιουργεί χρόνο.
Ο χώρος που ξεπερνά τον χρόνο είναι ο δημιουργός του χρόνου.
Ο χώρος που εξελίσσεται δημιουργεί τον χρόνο και εμπεριέχει το κενό, τη δυνατότητα, λόγω του οποίου διακρίνουμε τα σημεία, τις ευθείες και τους τόπους, ε και κάποια άστρα.

Και είναι ο χρόνος εκείνος, όπου μέσα στους χώρους τα υποκείμενα πράττουν τόπους και οι συνειδήσεις βυθίζονται στο κενό, το ράθυμο μηδέν.

Ξεκινώντας από μία μάζα στο τίποτα, ταξιδεύουμε στο τίποτα, εντροπιάζουμε για το τίποτα, είμαστε μία απόσταση του εαυτού μας και συχνότητες υποσωματιδίων.
Και όμως δημιουργούμε κάτι.

Η σύλληψη μίας νέας ιδέας, μία καινή οπτική είναι ένα μικρό big bang μες τα κεφάλια μας, με την ανάλογη χαοτική τάση.

Στο τζάκι

Η ευτυχία αυτές τις μέρες
έχασε και τις στιγμές της.
Ο χρόνος έγινε οριζόντιος.
Το κενό στον χώρο
έδωσε σχήμα στο κενό μέσα μου,
με μια διαχωριστική γραμμή.
Την επιδερμίδα.
Ενίοτε σκοντάφτω πάνω της.
Πέφτω.
Σε κάθε μία ακόμη πτώση
οι νευρικές απολήξεις μουδιάζουν.

Και είναι σα ζωγραφιά
η φλόγα που αντικατοπτρίζεται στα μάτια.
Και είναι ζεστασιά
η χυμένη θλίψη που μ'αγκαλιάζει.
Εκείνη,
που με πόνο αέναα με ποτίζει.
Απολαμβάνω αλήθεια.
Ξεβράζεται με δάκρυα,
στη γραμμή αυτή του χρόνου,
δημιουργεί ένα φιλμ.
Οριζοντίως.


Κάθετος.
Μπρος σ'ένα τζάκι, με τέμνει.
Εξελίσσοντας τον τόπο,
όπου το μηδέν γίνεται άπειρο.

Κυκλάμινο

Και είναι μάταιο, για αυτό είναι πιθανό.
Τι υπέροχο πράμα η παράλληλη συνειδητοποίηση,
σα να κρατάς μια φέτα ψωμί,
να σε κοιτώ πεινασμένη και να προτάσσουμε ταυτόχρονα,
τα χέρια.
Τι τρομακτικά υπέροχα,
αυτή η μοιρασιά
να μας φέρνει πιο κοντά ,απομακρύνοντάς μας.

Όλα είναι μάταια, για αυτό είναι πιθανά.
Κι ο ήλιος δύει και έρχεται το φεγγάρι,
το κυκλάμινο μαραίνεται.
Μα να , στο σώμα αυτού του κόσμου,
στην αγκαλιά της γης, ένας βολβός κοιμάται.
Πέφτοντας τα φύλλα του πλατάνου,
δίνουν ζωή στο χώμα.
Φθινόπωρο και όχι άνοιξη ξυπνά.

Μα είναι μάταιο, για αυτό και πιθανό
νόημα να αποκτήσει.

Πόδιες

Στον ρόλο που μου τέθηκε
Επιτέθηκα, δε φόρεσα ποδιά
Δόμησα πόδια άτακτα και δυνατά.
Αλεύρια είναι τα χώματα
που τα πατώ με βία,
και αυτά μες τη χασούρα μου,
μου επιστρέφουν γνώση.

Η ιστορία με πραγμοποίησε ως ένα αθώο θύμα
και άλλοτε πάλι ως μάγισσα
και εταίρα σε κλουβιά.
Πνιγμένη μες το αρνητικό
και στο πλευρό εκείνου,
στο αιδοίο μου έμπηξε καρφιά.
Μ'ονόμασε μητέρα.

Μα έλη είδα για σάλτσες,
ζαρκάδια συντροφιά.
"Ρυάκια με ποτίσατε"
και σ'έναν βράχο επάνω, βρήκα ζεστή αγκαλιά.

Το πτώμα τούτης της κοινωνίας
μας χαιρετά από το μέλλον.
                               

Δωμάτιο

- Κάτι πετάει στο δωμάτιο.
- Ο διάολος, και ο διάολος μέσα μας. Στο δικό μου δωμάτιο.
Μπλε τείχη, ασημένια κουφώματα και ο ήλιος μακριά.
Μηδενικές αποστάσεις στις σκέψεις.
Η φλυαρία με ψεύτικες φωτοκηλίδες κορεσμένη
και η σιωπή λεμιτόμος.
Φόβος να πέσεις μέσα του , να κολυμπήσεις, να χαθείς.
Βοφώς σαν πιτσιλιές στα μούτρα.
Εβένινα πουά κύτταρα ρέουν και γίνονται καρκίνος.
Μπουρμπουλήθρες , σε ένα καζάνι που βράζει.
Ένα ζευγάρι μάτια, θολά τζάμια, στο δωμάτιο.
Δάκρυα, βροχή που τα ξεπλένει.

Είμαι ψάρι, στον βυθό.
Είμαι αρκούδα σε ένα δάσος.
Είμαι νυχτερίδα. Κάμπια.
Έρπομαι, μα που και που πετώ.

12 IOYNIOY

Έχει πλάκα... οι εργαζόμενοι της ερτ φωνάζουν " αλληλεγγύη όπλο των εργατών ( ή λαών), πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών", έχει πλάκα, το ίδιο φωνάζουν και οι Ιερισσιώτες, το ίδιο να φανταστώ φωνάζαν και στην Κερατέα, και όταν μπουκάρουν και τα Ματ , θα φωνάζουν "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι". Έχει πλάκα, αλλά είναι και ένα ευτυχές γεγονός. Μα πάνω από όλα έχει πλάκα, που πριν κάποια χρόνια, όχι πολύ πίσω, τα συνθήματα αυτά τα φώναζαν "βρωμιάρηδες" , "μπάχαλοι", "φανατισμένοι", " ο Μπάοκ" , "προβοκάτορες", όλοι εκείνοι που διώχθηκαν με το αδίκημα της 'τάραξης κοινής ησυχίας' και βρέθηκαν ένοχοι για αυτό, που προσήχθησαν προοληπτικά, που εξετάστικαν εξονυχιστικά και εξαναγκάστικαν να αφήσουν τα αποτυπώματά τους στην ασφάλεια. Έχει πλάκα, να δούμε πόσους χωράν τα κρατητήρια και η ενοχή να μπει στη ζυγαριά, να μετρηθεί το ήθος με το νόμιμο, το ανώμαλο με το φυσιολογικό.
- Έχει πλάκα;
- Η χούντα ποτέ δεν έχει πλάκα.

Atropa belladonna

Atropa belladonna ή deadly nightshade.
Άτροπος η όμορφη κυρία, ένα ακόμα ενδιαφέρον παρακλάδι στο δένδρο της ταξινόμησης της οικογενείας των σολανοειδών , Solanaceae (nightshades , που ανθίζουν το βράδυ.) 
Ελάχιστα αρωματικό με τρομερά γοητευτικούς καρπούς, παγίδα. Όσο όμορφο τόσο και δηλητηριώδες λόγο τις περιεκτικότητάς του σε διάφορα τοξικά αλκαλοειδή όπως η σκοπολαμίνη. Όσο δηλητηριώδες τόσο και χρήσιμο ανά τους αιώνες, στην ιατρική , στον καλλωπισμό , στην εγκληματικότητα , ενθεογενές.

Άτροπος η όμορφη γυναίκα, ονομασία που δημοσιεύτηκε από τον Λινναίο τον δέκατο έκτο αιώνα, που μπορεί όμως να προέρχεται από τον κύριο Διοσκουρίδη.
Άτροπος, η μία εκ των τριών μοιρών που έκοβε το νήμα της ζωής και κατ'επέκταση η ατροπίνη , η φαρμακευτική αυτή ουσία που εξάγεται από το εν λόγω φυτό με ευρεία χρήση στην ιατρική.
Bella donna , μιας και ιταλίδες αριστοκράτισσες χρησιμοποιούσαν αραιωμένο τον χυμό του καρπού σε μορφή σταγόνων για τα μάτια, ώστε να διαστέλλονται οι κόρες και να φαίνονται εξώκοσμες με στόχο την αποπλάνηση ανηλίκων - ενηλίκων. Αποτέλεσμα; πολλές να χάνουν την όραση τους όταν το διάλυμα είχε μεγάλη συγκέντρωση.
Φυτό που έλυσε τα χέρια επίδοξων φονιάδων καθώς με λίγη ποσότητα το θύμα έβλεπε το δέρμα του να κοκκινίζει , ένιωθε το στόμα του να καίει και ύστερα από μικρό ή μεγάλο , ευχάριστο ή όχι, ντελίριο περνούσε στο κουτί.
Φυτό που έλυσε και τα χέρια κακών γειτόνων τον μεσαίωνα καθώς ήταν συνυφασμένο με τις μάγισσες και όλα αυτά τα κακά γυναικεία πράγματα, το γεγονός δηλαδή ότι πριν τον ορθολογισμό του διαφωτισμού και την καθιέρωση της επιστημονικής ιατρικής κατείχαν τη παραδοσιακή ιατρική γνώση. Ποινή για κατοχή μπελλαντόνας, ικρίωμα και φωτιά.
Θάμνος που συναντάται σε διάφορα υψόμετρα, και ομοιοπαθητικό φάρμακο.
Κάπου πήρε τ'αυτί μου πως μπορεί να σε σώσει αν παίζεις με παραισθησιογόνα μανιτάρια;;;

Amanita muscaria vs Atropos belladonna, who knows;

Ενοχλητικές διαπιστώσεις

Οι λέξεις σα δοχεία
οι άνθρωποι ρευστά,
γεμίζουν τις ταυτότητες,
με πρέπει και με θα.

Του υπερεγώ τοιχώματα σκληρά,
στιβάζουν τις επιθυμίες
και είναι τα εγώ σα ξένα.
Πουλιά μες σε λευκά κελιά,
εργονομία
και λοβοτομημένου Bauhaus
κλουβιά.

Πλαστικό σεξ,
πλαστικό φαί,
πλαστική χειρουργική,
νερό σε πλαστικό,
ζωή σε πλαστικό.

Πλαστικό, πλάθεται,
πλαστικό, παίρνει όποια μορφή θέλεις.
Ποιος μορφοποιεί το πλαστικό που μου δίνει μορφή;

Νερόβομβα, πλαφ.
Κάτι με πιτσίλισε.
Κάποιος αυτοκτόνησε.  

Damn your eyes.

Θαρρώ, είναι κάποια πράματα που πρέπει να τα κρατάμε για εμάς. Όχι, "εμάς" ως μοναδικές υπάρξεις και αλαζονικά μηρυκαστικά αλλά για τον χώρο μας και τα σημεία αναφοράς που δημιουργούμε, αγαπημένα πρόσωπα , αγαπημένα μέρη. Όχι ένα μυστικό , όχι μια οικονομική συνδιαλλαγή αλλά μια αγκαλιά και ένα φιλί , ένα μονοπάτι μες το δάσος.
Πώς σταμάτησε το  "χρόνια πολλά" να είναι ηχητικά κύματα ενδιαφέροντος, πώς στερήθηκε η αγκαλιά την ειλικρίνεια.
Δεν είναι απαισιοδοξία, είναι ρεαλισμός.
Δεν είναι μισανθρωπιά, είναι αγάπη.
Δεν είναι φόβος, είναι θάρρος.
Δεν είναι καχυποψία, είναι εμπιστοσύνη.
Οι σχέσεις είναι μοναδικές, όχι οι άνθρωποι και αυτές που δομούμε μας χαρακτηρίζουν, πώς γίνεται ,λοιπόν, να υπάρχουμε όταν μοιραζόμαστε κενά βλέμματα και συγκαταβατικά αγγίγματα. Ζώντας έτσι... δε ζεις έτσι, αναμασάς και μιμήσαι.
Συναρπαστικό είναι να κάνεις έρωτα με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ή περισσότερους, συγκεκριμένους ,όμως, ανθρώπους. Όχι αόριστα χαρούμενα γενέθλια και πράξεις ευγένειας. Η εξύμνηση της ευγένειας μας έκανε αγενείς.
Είναι αγένεια να λες το ίδιο "καλό βράδυ" σε ένα αγαπημένο πρόσωπο , όπως το μοιράζεις εδώ και εκεί. Είναι αγένεια να με φιλάς όπως το κορίτσι που δεν γνώριζες , αγένεια να σε κοιτώ όπως άλλους 2 - 3 στο μπαρ.
Φίλα με όπως μου αξίζει κοιτάζοντάς σε όπως σου αξίζει. Ας πληγωθούμε.
Τι συμβαίνει με αυτόν τον κόσμο και απαρνείται τη δύναμη της πληγής; Πώς καταλήγουμε μίζεροι και μόνοι στο μεταίχμιο , μετά από τόσες εγκάρδιες αγκαλιές; Χίλιες φορές η πληγή, θα σημαίνει πως κάπου σε ακούμπησα και είναι η απόσταση γεμάτη.
Να κοιτάζουμε και να βλέπουμε τα μάτια του άλλου, όχι τα δικά μας.

Γλιστρίδα

Portulaca oleraceae, αντράκλα ή γλιστρίδα.

Θα έλεγε κανείς , γεωργός κατά προτίμηση, κατακείμενο, εκνευριστικό , ζιζάνιο. 
Οι γλιστρίδες αντιμετωπίζονται στις σύγχρονες καλλιέργειες ως ένα ακόμα ενοχλητικό ζιζάνιο που απομυζεί θρεπτικά στοιχεία και νερό από το έδαφος, που προορίζονται για την ταχεία αύξηση του εκάστοτε καλλιεργούμενου προϊόντος. Αφήνοντας πίσω την κατανάλωση και χρήση της , πίσω σε εποχές που οι φακές ήταν το φαγητό των φτωχών και αίτιο χλευασμού των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, πολλοί σνόμπαραν τη χρήση της και επίμονα με ζιζανιοκτόνα και ξεβοτάνιασμα προσπάθησαν να την εξαλείψουν. 
Μάταια, όμως, η γλιστρίδα ως ιδιαίτερα ξηραντοχικό είδος, με βαθύ ριζικό σύστημα, σπόρους που μπορεί να "κοιμούνται" για χρόνια μέχρι να έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες φύτρωσης και ανάπτυξης και άλλους προσαρμοστικούς μηχανισμούς στις αντίξοες συνθήκες, επιμένει. Επιμένει και είναι ακόμα εδώ, από τις γωνιές κήπων, εγκαταλελειμμένους αγρούς, την άκρη μιας ζαρτινιέρας ως τις σχισμές δρόμων και τους διαβρωμένους αρμούς ενδιάμεσα από τις πλάκες των πεζοδρομίων. 
Επιμένει και από όσο έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής πολύ καλά κάνει, τόσο για τη διαιώνιση του είδους της όσο και για την καταναλωτική της χρησιμότητα. Σύγχρονες έρευνες φέρουν στην επιφάνεια τις πολυποίκιλες φαρμακευτικές τις ιδιότητες που , βέβαια, ήταν γνωστές στη λαϊκή παράδοση και οι ρίζες αυτής της γνώσης φτάνουν πίσω στην αρχαιότητα τόσο με αναφορές του Θεόφραστου όσο και του Διοσκουρίδη. Βέβαια, σήμερα τα αποτελέσματα αυτά έρχονται από βιοχημικές διαδικασίες που προσδιορίζουν την πληθώρα ουσιών που φέρει αυτό το χορταρικό και όχι από εμπειρική σοφία όπως στο παρελθόν. Τα ω3 λιπαρά οξέα και οι βιταμίνες που περιέχει είναι το δυνατό της χαρτί. Καλός ο σολωμός αλλά ένα ματσάκι αντράκλα θα σου βγει πιο φθηνά. 
Προκύπτει, όμως και ένα ερώτημα, αν θα ενταχθεί και αυτή στο σύστημα. Όπως το αστείο γενικά με τη γεωργία και ειδικότερα με τα βιολογικά προϊόντα. Καταπολέμηση της φυσικής μορφής , αναπροσδιορισμός αξιών , νέες ποικιλίες στο εμπόριο, πατεντοποιήση σπόρων, αδυναμία (λόγω τροποποίησης), φάρμακα φαρμάκια, ρώμη (λόγω τροποποίησης αλλά και πιο μελετημένης καλλιέργειας), απαλλαγή εν μέρη από τα φάρμακα φαρμάκια, προώθηση ως βιολογικό (εξαιρετικά λανθασμένος όρος), παραγωγή περιορισμένου αλλά "καλύτερης ποιότητας" αγαθού, αύξηση τιμής.
Τα παραπάνω, δε μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα επαγωγικό συμπέρασμα. Η νοοτροπία των φανταχτερών, 'καθαρών', ευμεγέθων, ομοιόμορφων λαχανικών έχει κατακλύσει τις διατροφικές επιλογές, λογικό , αφού ότι κατακλύζει τις αγορές προβάλλεται και προωθείται ενάντια σε όλες τις άλλες επιλογές.
Η καλλιέργεια της γραμμής συνάδει τρομακτικά με τη γραμμικότητα που χαρακτηρίζει τη σημερινή σκέψη αλλά και πρακτική. Χρησιμοποιούμε τα δικά μας ζιζανιοκτόνα για να παραγκωνίσουμε ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στη γραμμή και δεν είναι παραγωγικοί και τα δικά μας λιπάσματα για να είμαστε υγιείς , παραγωγικοί και χρήσιμοι ώστε να μη παραγκωνιστούμε και εμείς. Το στόμα κλειστό να μη θεωρηθούμε ζιζάνια. Παράγουμε, παράγουμε, για να αυτοκαταναλωθούμε εν τέλη μέσα στο και από το σύστημα. Κανίβαλοι σε μια κανιβαλογενή κοινωνία.΄
Ότι διαφοροποιείται τιτλοφορείται επικίνδυνο, αρχικά καταστέλλεται και περιορίζεται και στη συνέχεια επαναπροωθείται στον κοινωνικό ιστό ως αφομοίωση (αποτέλεσμα τροποποίησης και intellectual καπιταλιστικής διαχείρισης) θες άνθρωπος , θες ιδέα, θες πρακτική. Έτσι όπως ένα πιάτο φακή και μια σαλάτα αντράκλας σου σερβίρεται σαν την επιτομή του gourmet , με την ανάλογη ανταποδοτική αξία βεβαίως βεβαίως, έτσι και ένας τύπος με μοικάνα και 5 τατού θα ψηφίσει πασόκ και θα κάνει μόκο στο αφεντικό, η ψήφος και η εργασία είναι η δική μας αξία. Έτσι θα πουληθεί και το κυκλωμένο αλφάδι σε πανό για τον τοίχο του δωματίου της πιτσιρίκας. 
Γραμμές , λογικές, αφομοιώσεις και η γραμμή της λογικής της αφομοίωσης στην κρεατομηχανή της παραγωγής και του κέρδους, στην κρεατομηχανή παραγωγής κέρδους. 

"A weed is a plant that has mastered every survival kill except for learning how to grow in rows." - Doug Larson
"Be a weed" - άγνωστος

Υ.Γ. Μεγάλο βγήκε το κείμενο , γλιστρίδα έφαγα;;;

Αντίστροφες συστολές

Να διαστέλλεσαι, να διαστέλλεσαι
και να έρχεσαι κοντά μου.

Να διαστέλλομαι, να διαστέλλομαι
και να έρχομαι κοντά σου.

Κοντά μου και όχι δίπλα μου,
κοντά σου και όχι δίπλα σου.

Ας ορίσουμε τους εαυτούς μας από απόσταση,
στο χώρο εκείνο να δημιουργήσουμε τον τόπο,
τον τόπο του μπάσταρδου,
τον τόπο της αγκαλιάς. 

Ημέρα της γυναίκας

Το υποκείμενο προηγείται του εγώ. Γυναίκα δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι διατυμπανίζει η γνωστή υπαρξίστρια φιλόσοφος Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Ως τι γεννιέσαι όμως; Γεννιέσαι άνθρωπος;

Από βιολογικής άποψης γεννιέσαι θηλαστικό ζώο  ως συνέχεια του είδους και επιφορτισμένο με αυτήν την ιδιότητα.  Από θρησκευτικής άποψης γεννιέσαι από την αμαρτία και έτσι φέρεις πάνω σου το προπατορικό αμάρτημα και πρέπει να βαφτιστείς. Από κρατικής – οικονομικής άποψης γεννιέσαι ως πιθανότητα και στατιστική μονάδα και σε κάθε περίπτωση χρωστάς. Όσον αναφορά την κοινωνικότητα πλαισιώνεσαι  από θεσμούς και πρότυπα και ξεκινάς το ταξίδι σου στην ανθρωπότητα. 

Ο άνθρωπος είναι μία έννοια που σχετίζεται αναμφίβολα και αμφίδρομα με την κοινωνία και κατ’ επέκταση με την ιστορία. Είναι ιστορικό προϊόν, φέρει το παρελθόν και δημιουργεί το μέλλον. Πράττει ιστορικές στιγμές και μορφοποιείται από ιστορικές στιγμές του παρελθόντος. Ως τέτοιος, όμως, κάθε άλλο παρά στατικός είναι και δέσμιος της μοίρας του. Εγκυμονεί την αλλαγή και τη δημιουργία, όπως αναφέρει και ο άλλος μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος του προηγούμενου αιώνα , Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος, να κάνει τις επιλογές του και να αγωνίζεται βάση αυτών. Μπορεί να απεγκλωβίζεται από τις κανονικότητες που τον δομούν να παλεύει στο μεταίχμιο και να γίνεται παραγωγός της ζωής του.  Να προάγει τη διαλεκτική.

Ποια είναι λοιπόν η ιστορία της γυναίκας ως κοινωνικό φύλλο και από πού προέρχεται; Πώς το υποκείμενο ενδύεται την ιστορικότητά του και γίνεται γυναίκα;  Το σημαίνον γ-υ-ν-α-ι-κ-α  δημιουργεί τις ιστορικές αναπαραστάσεις που του αποδόθηκαν ως σημαινόμενο στο μυαλό του καθενός. Ας μη ξεχνάμε πως περισσότερη σημασία από το τι λέγεται και πώς, έχει η πηγή του σήματος  και η θέση στην οποία βρίσκεται. Συγκεκριμένα η θέση εξουσίας στην οποία βρίσκεται.

Το θηλυκό ζώο γίνεται γυναίκα και αποκτά την κοινωνική θηλυκότητά του μέσα από μία ιστορία ειπωμένη από τους άντρες. Είναι αυτό που πάνω του προβάλλονται όσα θέλει  αλλά και όσα φοβάται ή δεν μπορεί να κατανοήσει ο άνδρας. Λειτουργεί ως το Άλλο. Εκείνο το Άλλο που χρειάζεται το ένα για να υπάρχει και να αυτοπροσδιορίζεται  και ως τέτοιο λαμβάνει και τα ανάλογα χαρακτηριστικά. Δεν ταυτίζεται αλλά ούτε και διαφέρει θεμελιακά και τόσο με την έννοια του «μετανάστη» και του «τρελού» και όλα τα υπόλοιπα «Άλλα» του συλλογικού φαντασιακού. Υπάρχουν ως αρνητικά για να επιβεβαιώσουν το ένα και το αυτό θετικό. Εν προκειμένω τον άνδρα. Ο «μετανάστης» και ο «τρελός» το έθνος και το φυσιολογικό αντίστοιχα.

 Στο αρνητικό μετουσιώνεται κατά κύριο λόγο ο φόβος του θανάτου, η κατασπάραξη του σπερματοζωαρίου από το ωάριο, η μόλυνση της καθαρής φυλής από το ξένο, ο πνευματικός θάνατος του έλλογου από το παράλογο.  Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια της «θέσης» να διατηρήσει τη θέση της και να εκμηδενίσει την «αντίθεση» ώστε να μην υπάρξει σύγκρουση και αλλαγή. Τα θετικά και αρνητικά φορτισμένα  πρότυπα και τα αυτονόητα δημιουργούνται από τους εκμεταλλευτές για τη διατήρηση μίας κατάστασης ως έχει. Είναι όμως απεγνωσμένη αυτή η προσπάθεια(όπως προανέφερα)  γιατί «τα πάντα ρει» , όλα συγκρούονται και μεταβάλλονται και για αυτό η ίδια η συνθήκη όποιας μορφής εξουσίας προσημάνει την ανατροπή της. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως κάποια άλλη μορφή δε θα πάρει τη θέση της.

Ας γυρίσουμε, όμως, στο θέμα της σημερινής ημέρας  τη γυναίκα. Το θηλυκό του είδους, λοιπόν,  δομείται και αναπαρίσταται άλλοτε ως μητέρα, άλλοτε ως εταίρα, σύζυγος, μάγισσα, μοιχαλίδα, πριγκίπισσα,  κ.τ.λ. στολισμένο με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Ανά εποχή το πρωτεύον στοιχείο που του προσάπτουν είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τις οικονομικές συνθήκες και τις τεχνολογικές ανακαλύψεις που επικρατούν, με την εκάστοτε κυρίαρχη δομή: πόλη-κράτος, φεουδαρχία, καπιταλισμός. Οι δοξασίες έρχονται για να επικυρώσουν αυτά τα στοιχεία, άλλωστε οι θρησκείες δημιουργούνται από τους ανθρώπους και επιβάλλονται ως αλήθειες. Έτσι η γυναίκα δημιουργείται και μπαίνει σαν επιθετικός προσδιορισμός στο ουσιαστικό άνδρας όπως η σημερινή θρησκεία τοποθετεί την Εύα στο (και από το) πλευρό του Αδάμ. Δεν υφίσταται ως αυτόνομη ύπαρξη.

Με βάση την ανωτέρω συνάφεια, δεν είναι τυχαίο πως οι κοινωνικοί αγώνες των γυναικών ξεκίνησαν κατά κύριο λόγο με την βιομηχανική επανάσταση. Η ανάγκη περισσότερων εργατικών χεριών ανάγκασε το ίδιο το κράτος να ‘βγάλει από τα σπίτια τους’ τις γυναίκες, τις ως τότε αναγκαίες μόνο για τη διαιώνιση του είδους και τα οικιακά. Δουλειές που είτε δε λάμβαναν καμία αναγνώριση, είτε καθιστούσαν το θηλυκό δέσμιο της βιολογίας του. Η γυναίκα στην παραγωγή κοινωνικοποιήθηκε και επικοινώνησε τις εμπειρίες της, η εξωτερική εργασία την  οδήγησε στην αυτοσυνείδηση μέσω της συμμετοχής και της δημιουργίας , δεν υπάρχει μόνο για να ικανοποιεί τον άντρα και να ‘φέρει στον κόσμο τα παιδιά του’, όπως αυτός δεν υπάρχει μόνο για να ‘προσφέρει το σπέρμα του’. Η συνειδητοποίηση αυτή, θεωρώ, είναι και ο καταλυτικός παράγοντας που έκανε τη γυναίκα να βγει από τον επουσιώδη ρόλο του «Άλλου» και να αντιτεθεί, να αγωνιστεί  για να δώσει η ίδια νόημα στην ύπαρξή της.

Η Ασπασία δεν θεωρήθηκε ποτέ ισάξια του Περικλή, παρά μια ‘σοφιστικέ’ εταίρα. Η Σαπφώ χρωματισμένη με την ανδρική οπτική δεν έλαβε την αναγνώριση των συγχρόνων της παρά ταυτοποιήθηκε ως η λεσβία αρχαία συγγραφέας, με τις όποιες αρνητικές αναπαραστάσεις μπορεί να είναι συμβεβλημένος αυτός ο όρος. Η Υπατία δολοφονήθηκε με σαδιστικό τρόπο όχι κυρίως για τη θέση της όσο για το ότι ήταν γυναίκα σε αυτή τη θέση και ας μη ξεχνάμε πως διέπρεψε στην Αίγυπτο και όχι στην Ελλάδα. Η Αίγυπτος είχε μία μακρά ιστορία κρατικής και όχι ατομικής ιδιοκτησίας, που νομοθετικά μάλλον συγγενεύει περισσότερο με τον όρο της επικαρπίας παρά του κατέχω.

Η ατομική ιδιοκτησία και η θέσπιση της οικογένειας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα είναι και το περικείμενο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν και οι περισσότεροι υποτακτικοί ρόλοι της γυναίκας. Όπως σωστά αναφέρει ο Ένγκελς , η πρώτη ταξική καταπίεση που εμφανίζεται στην ιστορία συμπίπτει με την καταπίεση του γυναικείου φύλου από το αντρικό και αυτό έγινε με το πέρασμα από τις κοινωνίες της κοινοκτημοσύνης στις κοινωνίες της ατομικής ιδιοκτησίας και της συσσώρευσης. Ο άνδρας απαιτεί την γυναικεία μονογαμία για να κληρονομήσει τον συσσωρευμένο πλούτο στους δικούς του απογόνους. Η γυναίκα περνά από τα χέρια του πατέρα στα χέρια του συζύγου και αν αυτός πεθάνει στα χέρια κάποιου άλλου άνδρα της οικογενείας του, ώστε η διαχείριση της ιδιοκτησίας να μη χαθεί από την γενεαλογική γραμμή. Και η ίδια αντιμετωπίζεται πλέον ως απόκτημα, πλούτος, εν τέλει αντικείμενο. Και οι κάποιες αρετές που τις αποδίδονται εσωκλείουν την εξύμνηση του άνδρα που την κατέχει παρά την ίδια.

Ανά τον κόσμο  υπάρχουν απομονωμένες φυλές, κάτι που ώρες ώρες συγκρίνω με τα ενδημικά φυτά και ζώα και τις θεωρώ κοινωνικά ενδημικά είδη. Είναι φυλές που ζουν απομακρυσμένες από τις σημερινά κυρίαρχες δομές και λειτουργούν σαν χρονοκάψουλες ιστορικότητας. Σε αυτές τις φυλές η θέση της γυναίκας δεν είναι διόλου ίδια με της σύγχρονής μας τόσο στον δυτικό όσο και στον ανατολίτικο πολιτισμό. Είναι πολύ σημαντική η ανθρωπολογική αυτή ανακάλυψη γιατί δείχνει πως τίποτα δεν είναι παγιωμένο και πως η κοινωνική θέση  του ανθρώπου δεν έχει να κάνει τόσο με τη φύση του αλλά με την ίδια την κοινωνία που τον περιβάλλει.

Ας μη ξεχνάμε, λοιπόν , πως στις σημερινές κοινωνίες που μας περιβάλλουν, αν και η γυναίκα λογίζεται σε καλύτερη θέση από ότι παλαιότερα, κάτι που επιτεύχθηκε μέσα από συνεχείς αγώνες ιδιαίτερα τους τελευταίους δύο αιώνες, δεν παύουν οι διακρίσεις στον εργασιακό χώρο, ο στιγματισμός της ανύπαντρης μητέρας ή της γυναίκας με ελευθεριάζουσα συμπεριφορά, δεν σταμάτησαν ποτέ οι βιασμοί, η καταπίεση, η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση  και  πόσα ακόμα που την υποβιβάζουν και την κρατούν δέσμια στους ρόλους που της ανατέθηκαν. Δεν οφείλεται  στην ενδεχομενικότητα  το γεγονός ότι σε χώρες με έντονη την καθολικά μισογύνικη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση πραγματοποιούνται καθημερινά ομαδικοί βιασμοί, δολοφονίες και διαμελισμοί γυναικών. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα υφίσταται η κλειτοριδεκτομή  ως μέσω άσκησης ελέγχου της γυναικείας σεξουαλικότητας και το αισθητικό και συμπεριφορικό πρότυπο για αυτή ως μέσω άσκησης ελέγχου ολόκληρης της ζωής της.

Στον δυτικό κόσμο, όπου μπορώ να αναφερθώ και εμπειρικά, η γυναίκα μπορεί να μην είναι το υπάκουο κατοικίδιο του άνδρα – συζύγου ως ένα βαθμό, αλλά έχει κατά κυριευθεί από μία οικονομική βιομηχανία είτε αυτό ονομάζεται μόδα, είτε καλλωπισμός, είτε ακόμα ,υπό τον μανδύα της ιατρικής, ψυχασθένεια. Ζει σε έναν κόσμο όπου αντί να εξελίσσεται και να υπερβαίνει τον εαυτό της ως άνθρωπος εγκλωβίζεται και μέσα από την κατανάλωση καταλήγει να καταναλώνει και να απομυζεί την ίδια της τη σάρκα και εν τέλει τον εαυτό της. Σε κάποιο σημείο η αφομοίωση έλαβε τα ηνία του γυναικείου αγώνα, η ανεξάρτητη γυναίκα πραγματώθηκε όχι ως κατάκτηση αλλά ως πρότυπο και το «Άλλο» δεν έπαψε να προσδιορίζεται ως τέτοιο αλλά άλλαξε μορφή. Το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς της αναγέννησης και το σημερινό μπορεί να φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετα, αλλά μία αντίθεση δε ζυγίζεται σε λίπος, τα πρότυπα αυτά στην ουσία τους είναι ίδια. Η διαχείριση και  η εξουσία πάνω στο γυναικείο σώμα είναι ένδειξη του κάθε πολιτισμού και απόδειξη πως  η καταπίεση δεν έχει σταματήσει.       

Ακόμη και σήμερα ένας αποτυχημένος άνδρας μπορεί να εκφράζει τον μισογυνισμό του και να νιώθει ανώτερος. Ένα τίποτα μπορεί να γίνει βιαστής. Όπως ακριβώς ένα τίποτα μπορεί να γίνει Έλληνας εκφράζοντας την δήθεν ανωτερότητα του στα ‘ξένα’ σώματα. Ο παλιός λευκός φτωχός ένιωθε ευγνώμον και ανώτερος επειδή δεν είχε γεννηθεί νέγρος. Αν τα σημεία της καμπύλης που περικλείει το κανονικό είναι οι διάφορες νόρμες η γραμμή που τα ενώνει είναι μία και πατάει και πάνω από τα σώματα μας.

Σήμερα 8 Μάρτη είναι η γιορτή της γυναίκας. Αυτή και κάθε ανάλογη επετειακή ημέρα, αν είχε ποτέ, έχει χάσει το νόημά της. Στα διάφορα μέσα μπορεί ο καθένας να βρει   τι έγινε την εν λόγω ημέρα, μου φαίνεται όμως χαζό να νιώθουμε περήφανες για αυτή μέσα σε έναν κόσμο που θέλει να διαμορφώσει τη γυναίκα ως μία κούκλα με μουνί, ακούραστη και πάντα ευχάριστη και πρόθυμη. Κάθε μία οφείλει να μάθει την ιστορία της και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μέσα από αυτήν και του τι θέλει να είναι ως αυτόνομη ύπαρξη. Ας μη ξεχάσουμε, λοιπόν, αυτό.

21 φεβρουαρίου 2013

Αν ήξερα μονάχα τι να γράψω για να σε βγάλω από αυτά τα σύννεφα καπνού. Κύκλους θα σ' άρεσε να κάνεις και να περνάς μέσα τους σαν ηλιαχτίδα, μα δε μπορείς. Ενοχές όταν ονειροπολείς, ενοχές γιατί σταμάτησες. Αν όλα είναι συμβάσεις και συμβιβασμοί γιατί το να απαρνιέσαι σε γεμίζει ενοχές;

Το να είσαι το καλό παιδί είναι η εύκολη λύση να ταιριάζεις και να σε αφήνουν στην ησυχία σου. Μα ξέρεις πως η σάπια ηθική τριγύρω δεν είναι για σένα. Το καλό παιδί νοτίζει το παράθυρο, διαγράφει ένα κύκλο με το δάχτυλο περνάει μέσα του και τρέχει. Δεν το χαιρετάς, δε σου λείπει, ήταν ώρα του να φύγει.

Στέκεσαι εδώ ξεγυμνωμένη κοιτάζοντάς το να απομακρύνεται και αφήνεις ένα ανακουφιστικό μειδίαμα να ζωγραφίσει ολόκληρο το πρόσωπό σου. Και έρχεται η συνειδητοποίηση... ουράνια κύματα... Τι έχω κάνει...; Με ποια κριτήρια δοκίμασες να κατηγορήσεις τον εαυτό σου. Το καλό παιδί επανέρχεται στους εφιάλτες σου και σε κοιτάζει κατάματα. Σε γεμίζει ενοχές.

Ξυπνάς καταϊδρωμένη μέρα μεσημέρι, πέρασε πάλι η ώρα. Που πήγε η μέρα; Ποιο είναι το σημείο αναφοράς; Γυμνή ... μόνη. Γυμνή και μόνη να περπατάς από τον ένα τοίχο του δωματίου στον άλλο. Άδεια, να αναζητάς το φταίξιμο. Μέσα σου, όχι αλλού.

Κατεβάζεις το πατζούρι, κλειδώνεις την πόρτα. Κοιτάς τον καθρέφτη. Άδεια, μόνη και γυμνή. Χαϊδεύεις το πρόσωπό σου με ψέματα και ύστερα μπήγεις μαχαίρια - αλήθειες στην κοιλιά. Καμία σύμβαση. Καθένας αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Όχι άλλη κατ' ανάγκη συνθήκη. Καλύτερα να μιλώ στους τοίχους. Καλύτερα να γράφω στους τοίχους.

Το ζεστό αίμα μορφοποιείται σε λέξεις και δίνει εικόνα σε σκέψεις στο πάτωμα, στον στόκο, στα τζάμια. Κυλάει στις χαραμάδες και κατακλύζει το δωμάτιο. Αρτηρίες και φλέβες, δικτυώματα. Με έναν χτύπο της καρδιάς μαζεύεται, σα να κυλά ο χρόνος πίσω, μετά πάλι απλώνεται άλικο και ζωντανό. Όλο το σπίτι λαμποκοπά στους ρυθμούς των παλμών σαν να' μαι βυθισμένη σε μια θάλασσα από χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

Νέοι νευρώνες δημιουργούνται και είναι σαν το δένδρο της γνώσης να αποκαλύπτεται μπροστά μου. Ποια λόγια να περιγράψουν το συναίσθημα. Μονάχα η μουσική αγγίζει, σε διαγράφει και σε χαράζει ταυτόχρονα σα πένα. Χορεύεις καθώς αναδύεσαι από μια φωτεινή λίμνη γεμάτη αίμα.

Πονάει μα φεύγει από μέσα μου και τρέχω χωρίς σκοπό προς τα εκεί που δεν ξέρω. Γράφω και χαμογελώ, χαμογελώ και πέφτω. Ποτέ ξανά. Ονειρεύομαι να κυνηγώ εκείνο το παιδί που τρέχει να ξεφύγει. Και μένω συνεχώς με την ίδια απορία, το κυνηγώ να το σκοτώσω ή για να το φέρω πίσω;

Πού είναι οι μέρες

Τα φασόλια έβρασαν για να φαγωθούν,
και οι νεράιδες τα ξέρασαν στον Πίτερ Παν.
Η σημαία κείτεται κουρελιασμένη στο χώμα και το λιπαίνει.
Νέες φασολιές θα ανέβουν στον ουρανό,
για να μαραθούν και να πέσουν.
Φωτιά, σίδερα, κάγκελα και πέτρα.
Μπετόν αρμέ, άσφαλτος και εμπορικά κέντρα.
Όλα καταστράφηκαν για να ανοικοδομηθούν,
και να πεθάνουν για τελευταία φορά.

Κάποια που παρουσιάζει "παρεκκλίνουσα συμπεριφορά"
κραυγάζει τον ματωμένο γάμο της,
και όλοι της προσφέρουν στοργή - αγάπη - συμπόνοια,
μπας και κοιμηθεί να ησυχάσουν.
Οι ταυτότητες μοιράστηκαν, αγορά αναγκών - αγορά εργασίας,
Τα πάντα προιόντα προς κατανάλωση.

... και το ζιζάνιο χάθηκε μια για πάντα.
Το ζαχαρένιο σπίτι είναι εδώ και μας φωνάζει.

Άσχημη μέρα 2008

Νομίσαμε τον προαυλισμό για ζωή,
πήραμε τη συνήθεια για αγάπη
και γίναμε αριθμητικές μονάδες σε στατιστικούς πίνακες.
Μονάδες μοναχές, προστατευμένες,
που κοιμούνται και ξυπνούν ήσυχα, χωρίς διαταραχές.
Τα prozak μας έκαναν ευτυχισμένες μονάδες
και τα αναλγητικά έκλεψαν τον πόνο.
.
.
.
.
.
.

Μόνοι φοβόμαστε και κλαίμε,
σκοτώνουμε κάθε μέρα και ένα εγώ μας,
ώσπου σα μηχανές να μη νιώθουμε πια τη μοναξιά μας.

Ραστώνη

Εδώ που είμαι, σώμα μονάχα,
Εδώ που βρίσκομαι οι άνθρωποι καταναλώνονται,
ο ένας πίνει τον άλλον σε κρασοπότηρα.

Εδώ που βρίσκομαι, δεν είμαι εδώ,
το σώμα μόνο, το σώμα,
Όλα, κεριά που λιώνουν.

Εδώ που είμαι χωρίς να ' μαι, διασκορπίζομαι,
αστρόσκονη που χάνεται στη μέθη.
Εδώ δε βρίσκομαι,
Εδώ πεθαίνω.

Αποχρώσεις

Άσπρο ή μαύρο,
Άσχημο ή όμορφο,
Ύλη ή νους,
Καρτέσιος ή Καντ...

Μακριά από την κυριαρχία του δυϊσμου,
ας ξεκουράσουμε το όλον μας στη σκια από ένα καραγάτσι,
ας ειμαστε ένα εξαίσιο πτώμα.

Μπλε

Πολλά βράδια.
Η θάλασσά σου.
Συντροφιά να πορευτείς.

Εσύ το κύμα και η αρμύρα.

Να βουτάω μέσα σου...
                                να με ξεβράζεις.
Να κολυμπώ...
                         να με ξεβράζεις.
Να πνίγομαι...
                     να με ξεβράζεις

Καταραμένη ανωσή-α

Καλά χριστούγεννα

Κρατώ ένα κουτί με φανταχτερό περιτύλιγμα.
Μιά πουά κορδέλα κρατά δεμένο το μυστικό.
Άραγε ποια ξόρκια της δώσανε μορφή,
Ποιοι μύθοι τη στολίσαν... άραγε.
Μην είναι ο έρωτας ερώτηση, μην είναι δώρο;

Βουλιμικά σκίζω το περιτύλιγμα, πετάω την κορδέλα.
Ανοίγω το κουτί και μέσα κείτεται ένας τόπος.
Δεν είναι ο χώρος μου κει μέσα δε χωρώ,
μα είναι ή ώρα να κοιτάξω.
Το δώρο μου είναι η άνοιξη;

Είναι χειμώνας και χιονίζει.
Τα κλαδιά απ'τα έλατα λυγάνε από το βάρος.
Το λευκό απλώνεται σαν πουπουλένιο πάπλωμα.
Κουτάλι, νερό, φωτιά, ένεση...
Είναι ο έρωτας παραμύθα;

Είναι ένας τόπος και το χιόνι δεν είναι παιχνίδι,
χιονάνθρωποι, τζάκι και χουχούλιασμα.
Είναι κρύο, γάγγραινα και θάνατος.

Το γουρουνάκι πλησίασε την κρεατομηχανή,
χρειάζομαι λίγο ζαμπόν, το στομάχι γουργουρίζει.
Έλα καλό μου... μη φοβάσαι.