φυσική εξέλιξη

Κι όμως,
κατακερματισμένοι,
περιθωριοποιημένοι,
τα μόρια ενός άλλου μέλλοντος
είναι εδώ
και αλληλεπιδρούν.

Μες το σκότος,
ηλεκτρικές δυνάμεις
αστέρια τα κάνουν,
έτσι, που έτη φωτός μετά,
ένας άλλος κόσμος
θα βλέπει στον ουρανό εξέγερση,


ιστορίες από το παρελθόν.

ψιχάλες

ψιχάλες λέξεων
κυλούν σε πρόσωπα
ενυδατώνοντας καταλήγουν
απορροφημένες
εξατμισμένες
ρυάκι
λίμνη στο V του λαιμού

θυμίζουν ή εκχυλίζουν
εν τέλει δεν γνωρίζω
δημιουργούν ή ανακαλούν
ρώτά μα δεν ξέρω

κυλούν
συνέχεια κυλούν
και με καλούν
να κυλήσω μαζί τους

Ντοματιά

Τα ταξιδιάρικα πουλιά,
 ερωτεύομαι.

Που όταν δεν είχανε φτερά,
καθήσαν και τα λάξευσαν,
Που όταν φωνή δεν είχανε,
σκεφτήκαν σκυθρωποί σε μια γωνιά
και φτιάξαν καινούριες γλώσσες,
να πούνε ειλικρινείς καλημέρες.
Τα δάκρυα που κλάψανε,
τα έκαμαν νερό,
να ποτίσουν τον αγρό
και να προσφέρουν γνώση.

Τα ταξιδιάρικα πουλιά,
ερωτεύομαι,
αγόρια και κορίτσια,
και μες σ'αυτά εκείνον.

Μα κι όταν εκείνος δε θα είναι,
θα'ναι  ο απόηχος,
θα'ναι το ρυάκι,
και εκείνη η ντοματιά,
που μας χάριζε κόκκινα χαμόγελα.

Λέξεις

Μη με μετράς
και με άλλες γραμματοσειρές
μην αλλάζεις την μορφή μου.

Στο ίδιο στρώμα σαν ξαπλώνουμε,
μη με ζυγίζεις
και μη νομίζεις, καχύποπτα,
πως θα άλλαζε κάτι.

Όσο εύγλωττος και αν είσαι,
όπου και να είναι τα σημεία στίξης . . .
Πάντα το ίδιο θα μου λες,
πάντα το ίδιο θα πιστεύω.

Μητέρα

Μάνα , αυτή η έννοια , η τόσο σπουδαία.

Μάνα είσαι όχι μονάχα για το δικό σου το παιδί,
Μάνα είσαι και για το ξένο,
για το αγρίμι που ψαχουλεύει έναν κάδο,
για το μικρό που 12 χρονών πουλιέται,
στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας.
για το λευκό, το μαύρο και τον φτωχοδιάβολο,
Για μένα και για κείνη.

Αλίμονο,
τι καπηλεία,
που για να νιώσεις μάνα,
χρειάζεσαι κτήμα και όχι άνθρωπο.

που για να νιώσεις μάνα,
σταγόνες ναρκισσισμού δημιούργησες,
και όχι άνθρωπο.

Εγώ. Είμαι. Αυτό.

Σε αυτή τη γραμμή,
μεταξύ ορίων,
αμφιταλαντευόμενη
αγγίζω παλμικά ένα εγώ
επιδιώκω, δεν ψάχνω.
Το εγώ , πραγματώνεται μονάχα.
Δεν υπάρχει,
δεν υπήρξε,
δε θα υπάρξει, αυθαίρετα.
Δημιουργείται.

Πόσα εξαίρετα πράματα γευόμαστε,
πόσες αναμνήσεις δημιουργούμε;
Κάθε μέρα και ένα εγώ.
Μια λεπτομέρεια,
ένα λαμπύρισμα της σκέψης και όλα με μιας αναδιαρθρώνονται,
ανοικοδομούνται.

Εγώ,
περίεργος ο εαυτός,
σα ξένος φαντάζει αύριο,
κι όμως
το εγώ
το φύλο
το έθνος
συντίθεται,
απλά,
δεν προϋπάρχει.

Και κάποια στιγμή,
έξω από φραγμούς ορίων,
ένα εγώ
επιβεβαιώνεται στην ακύρωσή του. 

Μακαβριότητα

Μακάβριο,
είναι το στατικό,
είναι η επανάληψη της ζωής
και όχι ο θάνατος.
Είναι η ελπίδα
που οδηγεί σε άρνηση του σήμερα,
είναι το κυριακάτικο γεύμα
Και η καταναγκαστική χαρά των χριστουγέννων
Και η καταναγκαστική χαρά της επετείου
Και η καταναγκαστική χαρά των διακοπών.

Μακάβρια,
δεν είναι η αποσύνθεση της σάρκας
ανθρώπου που πλήρωσε τα όρια της ύπαρξης,
που υπερέβει,
αλλά η καθημερινότητα
Εκείνων που περιγράφονται με πρέπει
Εκείνων που τους μετρά ο χρόνος
Εκείνων που προσπερνούν το αυθόρμητο
για να ταιριάζουν στο κουτί.

Μακάβριο,
είναι ένα έλος
και όχι το κύμα
που πέφτει με ορμή στα βράχια
και διαλύεται

Εκείνη τη στιγμή

Η μόνη στιγμή
που μπορώ να με φανταστώ
δυνατή,
ελεύθερη,
αθάνατη,
είναι εκείνη που χάνομαι βαδίζοντας
Και δεν ακούω πια,
τις κραυγές τω εξατμίσεων,
τις κραυγές των στοιβαγμένων ανθρώπων,
τις κραυγές των δολοφονημένων γατών
Και δε βλέπω πια,
τις βιτρίνες των ψευδαισθήσεων,
τα bars των ψευδαισθήσεων,
τους εραστές των ψευδαισθήσεων
Και δεν αισθάνομαι πια,
την καυτή άσφαλτο να με πνίγει,
τη μίζερη πλήξη να με αφομοιώνει,
την επιθυμία μου να γίνεται ανάγκη
Η μόνη στιγμή
ίσως και άλλες δύο.

Όταν γίνομαι ένα με το πάτωμα,
όταν γίνομαι ένα με σένα.