Καθάρματα,
Καθάρματα παντού,
Φιλήσυχα καθάρματα,
και νοικοκυρεμένα.
Όλα είναι στη θέση τους,
Νοσηρά
και τακτοποιημένα.
Απ΄ τα παράθυρα, τις πόρτες,
Ζόμπι μας λένε καλημέρα,
Θάνατοι.
Κορμιά στην άσφαλτο,
ατάκτως ερριμμένα.
Κορμιά στα χαρακώματα
μισθών κι ωρομισθίων,
Πλακωμένα.
Άπνοα γκρεμοτσακίζονται,
Λυσιμελώς,
στα χαντάκια της ασφάλειας.
Πρωινό τρέξιμο,
σώμα δεμένο.
Σήμερα μια λιγότερη.
Κι η Μάρω δε θα 'ναι πια εδώ,
με τα μάτια της, κλειστά
τα μάτια μας,
σε φέρετρο μασίφ, αρρενωπό,
καρφωμένες κείτονται,
(στερέψαν αίμα οι πληγές)
στο ναό του θεού τους.
Λόγια, λόγια
κι άλλα λόγια,
απ' τα παράθυρα μας λένε.
Άριστες συντακτικά προτάσεις,
ακαδημαϊκές προσεγγίσεις,
εμπειρογνώμονες,
Προσπερνούν,
Στη χούφτα τους κρατούν,
το πρώτο χώμα.
Μία βιτρίνα σπάζει,
κομμάτια το μυαλό μου.
Μια κόκκινη σημαία,
μιασμένη,
ασάλευτη στο πάτωμα,
Ζητά ένα ξημέρωμα,
δίχως,
τους νεκρούς μας.
