Μακαβριότητα

Μακάβριο,
είναι το στατικό,
είναι η επανάληψη της ζωής
και όχι ο θάνατος.
Είναι η ελπίδα
που οδηγεί σε άρνηση του σήμερα,
είναι το κυριακάτικο γεύμα
Και η καταναγκαστική χαρά των χριστουγέννων
Και η καταναγκαστική χαρά της επετείου
Και η καταναγκαστική χαρά των διακοπών.

Μακάβρια,
δεν είναι η αποσύνθεση της σάρκας
ανθρώπου που πλήρωσε τα όρια της ύπαρξης,
που υπερέβει,
αλλά η καθημερινότητα
Εκείνων που περιγράφονται με πρέπει
Εκείνων που τους μετρά ο χρόνος
Εκείνων που προσπερνούν το αυθόρμητο
για να ταιριάζουν στο κουτί.

Μακάβριο,
είναι ένα έλος
και όχι το κύμα
που πέφτει με ορμή στα βράχια
και διαλύεται

Εκείνη τη στιγμή

Η μόνη στιγμή
που μπορώ να με φανταστώ
δυνατή,
ελεύθερη,
αθάνατη,
είναι εκείνη που χάνομαι βαδίζοντας
Και δεν ακούω πια,
τις κραυγές τω εξατμίσεων,
τις κραυγές των στοιβαγμένων ανθρώπων,
τις κραυγές των δολοφονημένων γατών
Και δε βλέπω πια,
τις βιτρίνες των ψευδαισθήσεων,
τα bars των ψευδαισθήσεων,
τους εραστές των ψευδαισθήσεων
Και δεν αισθάνομαι πια,
την καυτή άσφαλτο να με πνίγει,
τη μίζερη πλήξη να με αφομοιώνει,
την επιθυμία μου να γίνεται ανάγκη
Η μόνη στιγμή
ίσως και άλλες δύο.

Όταν γίνομαι ένα με το πάτωμα,
όταν γίνομαι ένα με σένα.