Ενοχλητικές διαπιστώσεις

Οι λέξεις σα δοχεία
οι άνθρωποι ρευστά,
γεμίζουν τις ταυτότητες,
με πρέπει και με θα.

Του υπερεγώ τοιχώματα σκληρά,
στιβάζουν τις επιθυμίες
και είναι τα εγώ σα ξένα.
Πουλιά μες σε λευκά κελιά,
εργονομία
και λοβοτομημένου Bauhaus
κλουβιά.

Πλαστικό σεξ,
πλαστικό φαί,
πλαστική χειρουργική,
νερό σε πλαστικό,
ζωή σε πλαστικό.

Πλαστικό, πλάθεται,
πλαστικό, παίρνει όποια μορφή θέλεις.
Ποιος μορφοποιεί το πλαστικό που μου δίνει μορφή;

Νερόβομβα, πλαφ.
Κάτι με πιτσίλισε.
Κάποιος αυτοκτόνησε.  

Damn your eyes.

Θαρρώ, είναι κάποια πράματα που πρέπει να τα κρατάμε για εμάς. Όχι, "εμάς" ως μοναδικές υπάρξεις και αλαζονικά μηρυκαστικά αλλά για τον χώρο μας και τα σημεία αναφοράς που δημιουργούμε, αγαπημένα πρόσωπα , αγαπημένα μέρη. Όχι ένα μυστικό , όχι μια οικονομική συνδιαλλαγή αλλά μια αγκαλιά και ένα φιλί , ένα μονοπάτι μες το δάσος.
Πώς σταμάτησε το  "χρόνια πολλά" να είναι ηχητικά κύματα ενδιαφέροντος, πώς στερήθηκε η αγκαλιά την ειλικρίνεια.
Δεν είναι απαισιοδοξία, είναι ρεαλισμός.
Δεν είναι μισανθρωπιά, είναι αγάπη.
Δεν είναι φόβος, είναι θάρρος.
Δεν είναι καχυποψία, είναι εμπιστοσύνη.
Οι σχέσεις είναι μοναδικές, όχι οι άνθρωποι και αυτές που δομούμε μας χαρακτηρίζουν, πώς γίνεται ,λοιπόν, να υπάρχουμε όταν μοιραζόμαστε κενά βλέμματα και συγκαταβατικά αγγίγματα. Ζώντας έτσι... δε ζεις έτσι, αναμασάς και μιμήσαι.
Συναρπαστικό είναι να κάνεις έρωτα με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ή περισσότερους, συγκεκριμένους ,όμως, ανθρώπους. Όχι αόριστα χαρούμενα γενέθλια και πράξεις ευγένειας. Η εξύμνηση της ευγένειας μας έκανε αγενείς.
Είναι αγένεια να λες το ίδιο "καλό βράδυ" σε ένα αγαπημένο πρόσωπο , όπως το μοιράζεις εδώ και εκεί. Είναι αγένεια να με φιλάς όπως το κορίτσι που δεν γνώριζες , αγένεια να σε κοιτώ όπως άλλους 2 - 3 στο μπαρ.
Φίλα με όπως μου αξίζει κοιτάζοντάς σε όπως σου αξίζει. Ας πληγωθούμε.
Τι συμβαίνει με αυτόν τον κόσμο και απαρνείται τη δύναμη της πληγής; Πώς καταλήγουμε μίζεροι και μόνοι στο μεταίχμιο , μετά από τόσες εγκάρδιες αγκαλιές; Χίλιες φορές η πληγή, θα σημαίνει πως κάπου σε ακούμπησα και είναι η απόσταση γεμάτη.
Να κοιτάζουμε και να βλέπουμε τα μάτια του άλλου, όχι τα δικά μας.