Πεζώ

Γράφω περιγράμματα
στους σκοπούς των χειλιών σου.
Ένα κραγιόν ξέφυγε.
Κοκκίνισαν τα μάγουλα.
Έσκυψαν τα βλέφαρα.
Μαζέψανε οι ώμοι.

Μία αντιστροφή στους νόμους της έλξης.
Τι ποίηση να σου γράψω
και τι να πρωτοδιαβάσεις.
Χαθήκαμε στις διαβάσεις
κι ούτε ένα τραγούδι.
Έτσι πάμε,
πεζά.

Ας έρθει

Ας έρθει,
ας έρθει
ο ήλιος σαν αγόρι.
Ας έρθει
να μ'εξατμίσει,
να γίνω ένα με τα μικροσωματίδια του αέρα.
Ας έρθει
να με ζεστάνει
με μια ηλιαχτίδα,
να νιώσουν ζωή τα κύτταρά μου.

Ας έρθει,
ας έρθει
ο ήλιος σαν αγόρι.
Ας έρθει
να με πλαγιάσει σ'ενα ξέφωτο,
να ακούμε το θρόισμα των φύλλων
της οξιάς.

Ας έρθει,
κι έχω φορέσει τα καλά μου.

Απουσία

Παραδοσιακοί σκοποί
δημιουργούν εικόνες.
Κοιτάζω ένα φεγγάρι,
χωρίς φεγγάρι.

Σουρουπώνει
εκεί που τρέχουν οι μοναξιές,
ν' ανταμωθούν.
Έρχεται το σκοτάδι.

Μάθαμε τη θλίψη,
την τραγουδάμε,
την χορεύουμε,
τη διασκεδάζουμε.

Άραγε τι αλήθειες σκεπάζει;
Κοιτάζω τα μάτια σου,
δίχως τα μάτια σου.
Έρχεται το σκοτάδι.

Μοιρολόι,
σκοπός της ισορροπίας.
Ακουμπώ το κορμί σου,
χωρίς το κορμί σου.
Προσδοκίες.
Έρχεται το ξημέρωμα.

Αστοί

Στα κομβικά σημεία της πόλης,
σωροί το πλαστικό.
Φράζει τις αρτηρίες της,
μα η καρδιά δε σταματά.
Οι πόλεις δεν έχουν καρδιά.
Και να είχαν κάποτε,
κατασπάραξαν και τη δική τους.

Μου μεινε να παρατηρώ κάτι
διαφημιστικά μπαλόνια
και να φαντάζομαι αερόστατα.
Σκουπίδια θα καταλήξουν και αυτά.
Όπως κάτι απορριματικές σχέσεις,
ανάμεσα σε γείτονες,
παρελθοντικούς φίλους,
και τυχοδιώκτες εραστές.

Ας μας μείνει η αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη, λοιπόν, στις καταλήψεις.
Στα χαμόγελα που βάφονται έντονα,
για να μη φαίνονται τα τραύματα.
Στα μυαλά που ντύνονται με χιούμορ.
Στα σκισμένα παντελόνια.
Στις σόλες που έχουν λιώσει πέρα δώθε.
Και σε όλους αυτούς και εκείνες
που δεν έχουν τον θεό τους.
Παρά μονάχα άνθρωπο.

Είμαι εδώ.
Από επιλογή.
Όχι από ανάγκη.

Εμείς και ο κόσμος

Απόκαμα σου λέω.
Άλλοι σακάτεψαν τα σώματά τους
σε εργοστάσια.
Εμείς σακατεύουμε τα μυαλά μας
σε μπάρες.
Και σκορπάμε τα κορμιά
σε αφιλόξενα κρεβάτια.

Από κείνους η υλική υπεραξία.
Από μας μια κάποια πνευματική.
Για όσο,
για τόσο,
      όσο
να μην είναι επικίνδυνη.

Μετά μείναμε με τις ζωές μας
στα χέρια μας,
να τις περιφέρουμε από δω
κι από κει.
Όσο βαστάμε.
Μετά όλα θα τελειώσουν.
Και θα ' ναι σαν να μην έγιναν
ποτέ.

Η Γη θα γυρίζει.

Αυτά που ξεχάσαμε (και χάσαμε)

Τις νύχτες τις άυπνες.
Κάποιες νύχτες μετά τη δουλειά.
Δεν είναι πια νύχτα.
Την αυγή νιώθω παντοδυναμία.
Θέλω να πετάξω.
Να σας ξυπνήσω όλους.
Να σας θυμήσω ότι ζείτε.
Και να χοροπηδάμε.
Κι ύστερα ,
ύστερα σκέφτομαι,
πως θα σας ενοχλούσε,
η υπενθύμηση ότι ζείτε.
Κι ύστερα ,
ύστερα κοιτάω το χαμόγελό σου,
και το δικό μου,
και δυο παιδιά να παίζουν.
Περίεργο πράγμα η αυγή.
Περίεργο πράγμα τα όρια.
Και τα όνειρα.
Οι αυγές, τα όρια και τα όνειρά μας
κάπου συγκλίνουν.
Και μετά αποκλίνουν.
Λες και η ζωή ξεφεύγει
κάπου ανάμεσα από ένα ανοιγόκλειμα
των ματιών.
Θα κοιτώ λοιπόν τις βλεφαρίδες σου.
Και την κίνησή τους.
Και την καταστροφή.
Και τα μπάζα τους.
Ψάχνοντας μια χαραυγή.

Ή και όχι.

Αξιοπρεπής ασφυξία

Συγγνώμη, πείτε μου:
Στον κόσμο σας,
Ασφυκτιώ με τον σωστό τρόπο;
Όχι, πείτε μου,
Δεν θα ήθελα να σας προσβάλω.
Πνίγομαι εκλεπτυσμένα;
Ή μήπως είμαι ιερόσυλη.
Ψοφάω όπως θα πρεπε;
Η κατάθλιψή μου είναι τόση όση;
Δουλεύω σωστά;
Αναπνέω με τακτ;
Κινούμαι όχι αργά αλλά όχι και γρήγορα;
Και για σενα,
ναι για σενα.
Φυλάω το καλύτερο.
Έτσι όπως ερωτεύομαι,
Σε συμφέρει;

Συγγνώμη πείτε μου,
Σας πειράζει,
η πειραγμένη,
χρήση,
σημείων στίξης;

...της Νύχτας

Φόρεμα με διακοσμητικά κουμπιά
Τσέπες για ομορφιά.
Τα πλάσματα της νύχτας,
στολίζουν τα μάτια τους μ'αστέρια.

Καταστροφές που λαμπυρίζουν στο χάος.

Άνθρωποι με διακοσμητικές οπές.
Αυτιά που δεν ακούν, είναι για το ταίριασμα.
Μυαλά που καίγονται γιατί δεν άντεξαν.
Μυαλά που καίγονται για να αντέξουν.

Κέρματα που δραπετεύουν σε τρύπες.

Κι ένα σκυλί κρύβεται κάτω απ'τα σκαμπό.
Ρομαντικές οι αστραπές, μα όχι για όλους.

Ένα συνοθύλευμα σωμάτων,
Αγγίζονται χωρίς να το θέλουν. συνειδητά,
Αγγίζουν, παρεμβατικά,
Αγγίζουν για την οικειότητα.

Πεινάμε για εγγύτητα,
κι όμως.
Φορέσαμε τις αρνήσεις μας και σήμερα.

Μία σύμφυρση απωθημένων λικνίζεται,
κι ένα τσιγάρο ακόμα.

Αγάπη μου, ζούμε ανάμεσά τους.

Κι όσο μας κατηγορούν για όλα,
τόσο θα μαθαίνουμε.
Κι η γνώση είναι δύναμη,
αρκεί να την αντέχεις.

εκκενώσεις

Κι όταν θα πάρετε τα σπίτια
Κι όταν θα μείνουν τα ντουβάρια
Θα λέμε
Τα όνειρα δεν γκρεμίζονται.

Κι όταν θα φύγεις
Κι όταν θα πάψεις να με κοιτάς στα μάτια
Θα λέω
Τα αγγίγματα αφήνουν σημάδια.

Κι όταν θα μας λέτε τρελούς
Κι όταν θα ψυχολογικοποιείτε τους αγώνες
Θα λέμε
Ουστ! παλιόσκυλα, η ελευθερία δεν έχει ταυτότητα.

Κι όταν θα με μειώνεις
Κι όταν θα με πετροβολείς
Κι όταν με περιθωριοποιείς
Θα λέω
Δεν χωράω στο κανονικό σου.

Κι όταν θα μας κυνηγάτε
Κι όταν θα μας πιάνετε
Εμείς θα χαμογελάμε
Και θα αναρωτιέστε
Πώς ακόμα δε λυγίσαμε.

Τι να καταλάβεις
Τι να καταλάβετε
Η εξουσία δεν καταλαβαίνει
Καταστέλλει.

Η εξουσία σας,
είναι χαραγμένη πάνω μας.
Όχι σα πληγή.
Αλλά ως ουλή.
Όπως η ουλή στο σώμα μιας γυναίκας,
ύστερα από μαστεκτομή.
Είναι η ουλή,
που δείχνει πως νικάμε.

Διαπιστώσεις

Άλλος από εδώ.
Άλλη από εκεί.
Κυλάει ο χρόνος,
ξεγλιστρά,
ανάμεσα από το κενό
μεταξύ παλάμης και δίσκου.

Προπάντων να χαμογελάς.
Μην είσαι αχάριστη.
"Δουλίτσα να υπάρχει",
και στην τελική
"Αν δεν σ' αρέσει παραιτήσου".

Αν θες να δεις την εργατική τάξη,
μην την ψάχνεις στα bars.
Ούτε στα πόστα
Ούτε στα σκαμπό.
Τους μαζεύουν ξημερώματα τα λεωφορεία
από την κεντρική πλατεία.
Την ώρα που εσύ τρεκλίζεις.

Εμείς είμαστε καινοί... μισθωτοί.
Ούτε εργάτες, ούτε αφέντες.
Προϊόντα, υπηρεσία και κλόουν μαζί.
Οι διασκεδαστές τις μιζέριας.
Ποτίζουμε τη θλίψη με αλκοόλ.
Αλλάζουμε τα τασάκια,
για να μην μετρούν τα αποτσίγαρα.

Και εκείνος όλο φεύγει,
και όλο χαμογελά.
Και εγώ όλο και θυμώνω,
μα πιο πολύ κουράζομαι.

Λίγη κατανόηση θα βοηθούσε.

Αλίμονο

Κάποιοι παρακολουθούνε.
Κάποιοι περιγράφουν τη ζωή.
Κάποιοι την αφηγούνται.
Κάποιοι τη ζούνε.
Αλίμονο,
σαν τα όρνια πέφτουν,
στα κομμάτια μας.
Όσο και να μυρίσουν.
Όσο και να ρουφήξουν.
Όσο και να ξεσκίσουν.
Αλίμονο,
μέχρι εκεί μόνο θα φτάσουν.

Απάντηση

Είμαστε και εμείς,
που δεν θέσαμε όρια.
Σα να θέλαμε
Σα να είπαμε
Σα να επιλέξαμε
Μόνο τους μπελάδες.
Και πώς θα μπορούσα να σε δω αλλιώς
Αν όχι πίσω από δυο καμμένα μάτια.
Μέσα από τη στάχτη τους
Είπαμε και δυο τρεις ειλικρινείς κουβέντες
Δώσαμε και δυο τρία ζεστά φιλιά.

Άλλη μια μέρα στα Γιάννενα

Βιομηχανικό τοπίο
και βρόχα.
Λασπώνει το μυαλό,
από τις τόσες σκέψεις.

Περνάς και εσύ
αφήνοντας τα ίχνη
από τις ορειβατικές σου μπότες.

Θολός ορίζοντας,
θολωμένο κεφάλι,
ταινία που λουπάρει,
τραγούδι κολλημένο στο ρεφρέν.

Τριγύρω,
εκεί που πάει να μυρίσει άνοιξη
Έρχονται κάτι δίποδα
και μοιράζουν θάνατο.

Ένα στρώμα σκόνης,
κατ'επίφαση ομοιομορφία
κατ΄επίφαση δημοκρατία.

Πότε θα πάρω ένα λάστιχο
να σε ξεπλύνω,
μπας και δω
τι έχεις από κάτω;

Πότε θα πάρω ένα λάστιχο
να με ξεπλύνω,
μπας και δω,
τι κρύβεις εκεί κάτω;

Πότε, επιτέλους,
θα διεκδικήσουμε
τον έρωτα,
το παιχνίδι,
ο ένας την άλλη,
ένα αξιοπρεπές μεροκάματο;

Πώς θα;

Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο,
να σε ρωτήσω αν θα 'θελες
να πάμε κάπου
αλλού πέρα από τον διάολο,
που πάμε κάθε μέρα.

Κάτι με κρατάει,
αντί να σχηματίσω τον αριθμό σου
στρίβω ένα τσιγάρο.
"Το τσιγάρο φέρνει αναβλητικότητα",
θυμάμαι τα λόγια του πατέρα.

Τόσα τσιγάρα που καπνίζουμε
είναι σα να θέλουμε
να αναβάλλουμε την ευτυχία μας,
ή την αποτυχία.
Την ίδια τη ζωή.

Εξάλλου αυτά που επιθυμούμε,
μας κάνουν να τρέμουμε.
Είτε από ηδονή,
είτε από φόβο.

Κενό

Στο κενό από τις τριανταφυλλιές,
τινάζω μια κουβέρτα.
Στο κενό της μνήμης μου,
τινάζεις τις πληγές σου.
Δεν βαρέθηκες αυτήν την μοιρασιά;
Οι αμφιβολίες γίνονται αγκάθια.
Δεν βαρέθηκες αυτήν την μοιρασιά;
Με λέξεις ή χωρις, κομματιάζεις.

Λέγε,
δεν βαρέθηκες

αυτήν τη μοναξιά;

Τα σκουπίδια στους δρόμους και τα σκουπίδια μέσα μας.

Η αποκριά (αποκρεά) , από+κρέως <κρέας, η αποχή από το κρέας. Το τριβδόμαδο πριν την έναρξη της μεγάλης νηστείας των χριστιανών.
Η αποκριά ως αφομοίωση παγανιστικών εθίμων ώστε να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση από το δωδεκάθεο στον χριστιανισμό. Το άρμα (τροχοφόρο πλοίο) του Διόνυσου και τα άρματα του σύγχρονου καρναβαλιού. Ο εορτασμός της άνοιξης και του θεού της διασκέδασης και η πνευματική και σωματική προετοιμασία για την πιο σημαντική εορτή της ορθοδοξίας.
Συμφωνούμε ή όχι αυτή είναι η κατάσταση και η παράδοση. Μέχρι κάποιες δεκαετίες πίσω , φαντάζομαι, είχε και μία ουσία, ειδικά για την αγροτική οικογένεια. Όλες αυτές οι γιορτές σηματοδοτούσαν έναρξη, λήξη ή και διάλειμμα από τις δουλειές του αγρού.
Καλά όλα αυτά.
Ερχόμαστε, όμως,  στο σήμερα. Το σήμερα είναι μία κατάντια. Το σήμερα είναι μία κατάπτωση. Όπως σε όλα, έτσι και στην αποκριά. Το σήμερα των αποκριών στα Γιάννενα ταυτίζεται με τα σκουπίδια και το ξέσπασμα, λειτουργεί σαν μηχανισμός αποσυμπίεσης αν θέλετε. Διάφοροι ανθρωπότυποι από τη μία, τόσο μαζοποιημένοι από την άλλη, βγαίνουν. Βγαίνουν για να γιορτάσουν και να ξεχάσουν. Μετακινούνται από το ένα γεωγραφικό διαμέρισμα στο άλλο, οι ξενοδόχοι χαμογελούν, για να μοιραστούν τη θλίψη τους. Μασκαρεύονται όχι για να τιμήσουν μία θεότητα και τη χαρά της ζωής και του παιχνιδιού, αλλά για να κρυφτούν από τους υπόλοιπους και από τις ίδιες τους τις εαυτές. Όσες μάσκες και αν φορέσουν η καθημερινότητα με ένα και μόνο βλεφάρισμα θα τους διαλύει.
Διαλυμένοι ξεχύνονται στους δρόμους και στα στενά. Όχι με τη ζωώδη αθωότητα, αλλά με μία νοσηρή πείνα για διασκέδαση. Χωρίς να ξέρουν πώς και γιατί γιορτάζουν, αφοσιώνονται μόνο σε εκείνο που γνωρίζουν καλύτερα από όλα, την κατανάλωση. Στις πόλεις καταναλώνουμε , πρώτα υλικά προϊόντα, μετά ανθρώπους γύρω μας και αφού δε μείνει τίποτα άλλο καταναλώνουμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας.
Η φάση είναι σουβλάκι και πιόμα. Σα να μην υπάρχει αύριο. Τα ίδια και κάθε τσικνοπέμπτη, πάσχα, κ.ο.κ. Όλες οι γιορτές δεν έχουν κανένα νόημα πλέον πέρα από το θέαμα και το φαγοπότι. Η ειρωνεία είναι ότι ισχυρίζεστε πως είστε πιστοί και τηρείτε τα έθιμα. Πόσος πόνος κρύβεται πίσω από αυτό. Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι θρηνούν για αυτά που δεν γνώρισαν και δε θα γνωρίσουν ποτέ. Τα τραγούδια τύπου "κε ντε λα πόγκο, κε ντε λα πόγκο" ηχούν σα μοιρολόι μιας αυθεντικότητας που χάθηκε, σχεδόν για πάντα.
Ξημέρωμα καθαράς δευτέρας. Κάθομαι με έναν φίλο και παρατηρούμε γύρω μας. Μεθυσμένοι αποζητούν λίγη ακόμα ελπίδα από το τελευταίο τζιν τόνικ από την τελευταία βότκα με πάγο. Βάλε μία ρε φίλε, δεν θα κάτσω, μία για τον δρόμο.
Ξημέρωσε καθαρά δευτέρα και αυτό που έμεινε είναι χαρτοπόλεμος, πλαστικά, αλουμίνια στατικά στους δρόμους και άνθρωποι σερπαντίνες να περιφέρονται, χωρίς να κατανοούν γιατί παρόλο που "πέρασαν καλά" το κενό είναι μεγαλύτερο από πέρυσι. Μία θύμηση των παιδικών χρόνων δε φτάνει. Θέλει και λίγο πραγματικότητα.
Οι μαγαζάτορες χαίρονται, έτσι λειτουργούν αυτά. Ποσά ανάλογα, όσο μεγαλύτερη η μιζέρια τόσο αυξάνονται τα κέρδη. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και για αυτό οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το σύστημα δε θα είναι ποτέ καλά και σε κανένα επίπεδο, σωματικό, πνευματικό, ψυχικό. Για αυτό η ψυχανάλυση κοστίζει μία περιουσία ενώ ένα κουτί μπύρα ή ηρεμιστικά όσο ένα κουτί τσίχλες.
Οι μαγαζάτορες τρίβουν τα χέρια τους και οι εργαζόμενοι ονειρεύονται το κρεβάτι τους και την πιθανότητα μιας ζεστής αγκαλιάς, να καταναλώσουν και αυτοί κάτι ή κάποιον/α. Επιτέλους πέρασε και αυτό, το μεροκάματο, βέβαια, θα είναι και απόψε το ίδιο με χθες. Δεν πέρασε πρέπει να μαζέψουν τα σκουπίδια, να κουβαλήσουν τις βαριές σακούλες και να τις πετάξουν μακριά.
(Μετά θα περάσουν οι υπάλληλοι του δήμου για να λάμψει πάλι η πόλη, να είναι καθαρή για τους τουρίστες, να μην πετάμε τις γόπες μας κάτω για τους τουρίστες, ίσως να πα να γαμηθούμε κιόλα, για τους τουρίστες. Η πόλη μας μας είναι ξένη, λες και πότε ήταν πραγματικά οικεία.)
Πάντα τα σκουπίδια θα πηγαίνουν μακριά, να μην τα βλέπουμε. Θα βοηθούσε αν έμεναν τα ραγισμένα όνειρα, τα σπασμένα ποτήρια στους δρόμους. Μπας και πέσουμε πάνω τους να κοπούμε. Είναι βαρύ να σε κόβουν τα όνειρα σου. Δεν τρέχει αίμα, τρέχει απελπισία. Δεν πονάς από το τραύμα αλλά βουβά σφαδάζεις από τη συνειδητοποίηση της μοναξιάς. Τα έχει πει και η Κατερίνα, τη μοναξιά μας που γυρίζει πάνω από τα κεφάλια τους σαν τσεκούρι φοβούνται.

Τα σκουπίδια μακριά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα τρελοκομεία μακριά. Εδώ μόνο έσπα, ανάπτυξη και γιορτές. Αυξημένες τιμές και ψεύτικα χαμόγελα.
Όσο μακριά και αν τα πάτε, πάντα εμείς θα τα βλέπουμε, πάντα εσείς θα τα έχετε μέσα σας.
Όσα λεφτά και να βγάλετε πάντα ο προορισμός σας θα είναι το χώμα, και ο προορισμός μας να χοροπηδάμε πάνω του.
Φιλάκια, πάντα όχι φιλικά.

Εξέλιξη

Γυρνοβολώντας
άσκοπα
συνάντησα
μια σκέψη.

Επιβίωση
δεν είναι και λίγο.

Καραμελίτσα.

Προχθές,
μου μίλησε μια καραμέλα.
Μεταξύ ουσίας και πραγματικότητας,
μου είπε πως όλοι οι άντρες
είναι σαν τα σκυλιά.
"Ξέρεις τι παίρνεις."

Σήμερα,
σκέφτομαι πως όλοι οι άντρες είναι ίδιοι,
όχι όπως τα σκυλιά,
ίδιοι σαν τους ξεγυμνώνεις.
Ίδιοι σαν τα τσιγάρα.
Ανάβεις,
προσμένοντας κάτι καινούριο.
Είναι απλά εθισμός.
Ίδιοι σαν τις γυναίκες.

Ο έρωτας,
είναι ο εθισμός των ανθρώπων
όλων των ανθρώπων
που
δεν τα βρήκαν με τον εαυτό τους.

Ερωτεύομαι,
χάνω την εαυτή μου.
Παίρνω απόσταση,
γιατί σαν σπάσει ο δεσμός
θα είναι πιο εύκολη η μοναξιά.

Δεν ξέρω,
άραγε γουστάρω τόσο τους άντρες,
ειδικά αυτούς που ξεγύμνωσα, γιατί
ήθελα
από μικρή να είμαι μία από εκείνους.
Ή απλά γιατί με φέρνουν αντιμέτωπη
με τη μοναξιά.

Ίσως πάλι
να είναι και το ίδιο.

Ίσως πάλι
να "φταίνε οι ορμόνες"

Ίσως πάλι
να μην είχαμε καμία ελπίδα.
Μες στην πατριαρχεία.

Ρέα

Είμαι επιρρεπής,
στις στοματικές απολαύσεις.
Πίνω,
καπνίζω.
Μ'αρέσει το καλό φαγητό.
Ώρες ώρες παραμιλώ.

Είμαι επιρρεπής,
στις στοματικές απολαύσεις.
Κυρίως στα φιλιά.
Κυρίως στα δικά σου φιλιά.

Ξέρεις πώς είναι τα λόγια,
που ξύνουν την καρδιά;
Σπάτουλες που την αποσοβατίζουν.
Φυλλορροεί, μένει γυμνή.
Χτυπάει σαν τρελή να με ζεστάνει.
Δεν φτάνει.

Είμαι επιρρεπής.
Τουλάχιστον υπάρχει,
μια στοιχειώδης αυτογνωσία.

Tα ψάρια

Και τι θα ήταν άραγε,
ο έρωτας
αν δε σ'έβγαζε απ'τη βολή.
Από την πληκτική καθημερινότητα
αν δε σε έβγαζε
τι θα΄ταν;

Σαν ψάρια
τσιμπάμε τα δολώματα
κι ελπίζουμε.
Αυτή τη φορά
δε θα΄χει αγκίστρι,
λέμε.

Μα αν δεν έχει αγκίστρι
πώς θα μας παρασύρει;
Το δόλωμα δε φτάνει.
Θέλει και αγκίστρι ο έρωτας.
Η υπέρβαση θυσίες θέλει.

Άλλοι αμφίβια θα γενούν.
Πνεύμονες θα κάμουν.
Άλλοι πάλι,
σπαρταριστοί μες τη συνήθεια,
θα προσπαθούν με βράγχια
λιγάκι ν'ανασάνουν.

Αυγουστιάτικο ξημέρωμα

Όσα χάδια σου θέλησα να πάρω
σε τόσα κρεβάτια ξάπλωσα.

Σε τόσες αγκαλιές σε αναζήτησα
μα δεν χόρτασα καμία.
Έλειπες.

Τα κομμάτια παντού,
στο ποτήρι,
σε καθίσματα αυτοκινήτων,
στα χέρια μου.

Έρωτας,
όμορφος που είναι.
Έρωτας,
περίεργος που είναι.
Έρωτας μου χτύπησε την πόρτα,
λες και δε μου φτανε τόσος πόνος.

Παρεξήγηση

Κι εγώ που σ' άγγιξα από επιθυμία
και όχι από ανάγκη
Βρήκα τροχοπέδη την επιθυμία σου
και την ανάγκη αγκαλιά.

Και τι να σου λεγα,
σαν μου άρπαζες τις λέξεις
και περίτεχνα μου τις πυροβολούσες;
Και τι να σου πω,
που σ' ένα στρώμα επάνω
με σκόρπισες σαν χαρτοπόλεμο.

"Έχουμε πόλεμο."

Οδοιπόρος

Είμαι οδοιπόρος
Ερωτευμένος
Με στάσεις σε χείλη
Ονειροπαρμένος
Κοιτάζω χαρταετούς
Σε ματιές που σπινθηρίζουν
βρίσκω φωλιές
Σε άκρες δακτύλων
ανακαλύπτω τα όρια του κόσμου.

Είμαι οδοιπόρος
και χαρτογράφος σωμάτων
κλέφτης αναπνοών
σε κλεφτές συναντήσεις
Δοκιμάζω τους καρπούς του δάσους
και φτύνω ζωή
Κλείνω την πόρτα και φεύγω
με αγγίγματα στολισμένος.

Είμαι οδοιπόρος
και ο μπαλαντέρ της νύχτας.
Παλεύω για κορμί δεμένο
και νου ελεύθερο
Διατηρώ μια θέση για τη συμφωνία
και έχω χίλια φιλιά για τη σύγκρουση.

Είμαι οδοιπόρος
σε μονοπάτια τριγυρνώ
Γλείφω τις πληγές
και όταν γρατσουνώ μια ιτιά
μου δίνει ασπιρίνες.
Τις λάσπες κοιτώ
και βλέπω να καθρεφτίζονται
οι βουνοκορφές.

Είμαι οδοιπόρος
Βγάζω το καπέλο μου
κι οι παλμοί της καρδιάς
ηχούν στην πόρτα σας.
Άνοιξε.
Καλησπέρα.

Εικόνες

Ζωγραφισμένες καμπύλες στον ουρανό
τα σύννεφα ταξιδεύουν.
Καμβάδες τα σώματα,
μύες τα πρόσωπα.
Γραμμές που κουβαριάζονται οι άνθρωποι.

Σχέσεις, δεσμοί, χημικοί.
Να πλέκω μια ζεστή μπλούζα
και να τραβάς την κλωστή.
Συνδιαλλαγές οξύθυμες.
Εσωτερικά.

Ζωγραφισμένα χαμόγελα στα χείλη.
Μειδιάματα στολισμένα με πλάνες.
Ψευδαισθήσεις του νου τα σχήματα.
Σα να βλέπουμε ότι επιθυμούμε.

Ένα τρένο,
ύστερα από προσωρινή στάση,
σφυρίζει αδιάφορα και φεύγει μακριά.
Και εγώ γυρνώ την πλάτη.

Ούτε καρβουνιάρης, ούτε σταθμός.
Μόνο οδοιπόρος, να (μ)πλέκεις
και να κοιτάς τα σύννεφα.

Τροχαίο

Τα ψεύτικα τα έργα τα μεγάλα
Οι ψεύτικοι δρόμοι των εμπορευμάτων
Οι άσφαλτοι που ζητάνε αίμα
Αίμα ανθρώπων
Αίμα ζώων
Ο θάνατος που τροφοδοτείται με γκάζι
Ο θάνατος που δεν κάνει εξαιρέσεις

Τα χαμόγελα εκείνων που χάνονται
Οι ζωές
Οι άνθρωποι που τους λείπουν
Οι άνθρωποι που δεν τους πήραν
μια αγκαλιά ακόμη
Οι άνθρωποι που δεν τους σκούπισαν
τα δάκρυα
Οι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν
να κάνουν έρωτα μαζί τους.

Η βοή και η κραυγή
Η βοή και το τίποτα.

Ένα καθαριστικό θα περάσει να μαζέψει
Ένας γερανός θα σύρει τις λαμαρίνες
Αύριο θα ξεχαστεί
Αύριο πάλι τα εμπορεύματα θα τρέχουν
να γεμίσουν τα ράφια των καταναλωτών
και να αδειάσουν τις ψυχές τους
Να πολτοποιήσουν τον εγκέφαλό

Αύριο θα είναι πέμπτη
Και όλα θα τρέχουν γρήγορα
να προλάβουν
τη δουλειά,
το ράφι,
την ανοιχτή υπηρεσία.
Η ζωή κατάντησε να είναι ένα διάλειμμα από
τη δουλειά,
το ράφι,
την ανοιχτή υπηρεσία.

Μα είναι ζωή αυτή
Αυτοί δεν είναι δρόμοι
Είναι ταφόπλακες.

Αφή

Καλά τα ποιήματα.
Όμορφα τα λόγια.
Τα σώματα όμως,
έχουνε τη θέρμη.

Άλικα τα χείλη μου
προσμένουν τους χυμούς.
Κουράστηκαν τα χέρια
να ψηλαφίζουν ψέμματα.

Όποιος φοβάται
την αλήθεια της αφής,
ας μην την ψάχνει σε ξένα σώματα.
Γιατί αφήνει χαρακιές. 

Αρρώστια

Ασυνήθιστη που είναι η αρρώστια.
Ασυνήθιστα τα συναισθήματα.
Μα πάνω απ'όλα μη με δεις έτσι.
Κι εγώ που νόμιζα πως ήμουν δυνατή.
Και μάλλον έτσι με πλάσσαρα.

Που πίστευα, γροθιά στο φυσιολογικό,
Όλα φυσιολογικά.
Πόσο λάθος, πόσο μόνη,
πόσο λάθος.

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα,
να κλοτσήσω την κοινωνία
μακρυά μας.

Πρόβλημα.

Αναστολές, συστολές.
Στο πα και 10 χρόνια πίσω.
Θέλω να κάνω μαζί σου
                            σιωπή.
Θέλω να μιλήσουμε με
                             χάδια.
Επαναλαμβάνομαι.
Δεν ξέρω πόσες φορές,
Πόσες χρειάζεσαι;

Έλα να κάνουμε έρωτα
και τι ωραία που το κάνουμε
με όλα μας τα ρούχα.

Περίεργα που είναι
να χεις να φας μια μέρα,
αλλά να μην πεινάς,
            να μη διψάς,
  να μη θες τσιγάρο,
         όχι άλλο ξύδι.

Το πρόβλημα είναι ότι πάντα
ξέραμε τι θέλαμε.
Και εσύ το ξες.
Όλο το γαμημένο το φουρνάρικο.
Ρε, όχι άλλα ψίχουλα.

Είναι φορές.

Είναι φορές που σκέφτομαι,
τι έχεις κάνει για μένα.
Πως εγώ για σενα
τίποτα δεν έκανα.

Δεν μπορεί
θα κανα κάτι και εγώ.

Με τον τρόπο μου
σ'αγάπησα.
Με άλλο τρόπο τώρα, ακόμα,
σ'αγαπώ.