Μικρή κανίβαλος

Κανιβαλίζομαι.
Κόβω μια φέτα,
λεπτεπίλεπτα,
με εγκάρσια τομή.
Αποκολλώ την κορυφή του κρανίου,
μπαίνω στο ζουμί.
Οσφραίνομαι τα πτητικά,
   έχουν το άρωμά σου.
Τρώω ένα κομμάτι,
    έχει τη γεύση σου.
Γρατσουνάω τα τοιχώματα,
     απελευθερώνονται οι χυμοί σου.

Σε καταβροχθίζω
κι έτσι δεν έχω πια μυαλό,
παρά μόνο τον ήχο της νυχιάς στον μαυροπίνακα.

Για την Πλάκα

Εκεί που το ομορφότερο σκυλί,
έτρεξε δίπλα από τη θάλασσα
για τελευταία φορά μαζί μου.
Εκεί που μ' αγκάλιαζες αληθινά
και ένιωθα πως μόνο εμείς υπάρχουμε.
Εκεί σε λίγα τετραγωνικά μέτρα
είναι μια μικρή πατρίδα μου.

Έτσι είναι ο τόπος σου,
ακόμη και τα κύματά του αγαπάς.
Έτσι είναι ο άνθρωπός σου,
και τις ρυτίδες τις λατρεύεις.

Έτσι είναι κι ο έρωτας,
τα ξυράφια του χάδια τα ονομάζεις.

Τα ερωτικά

Μια νέα πιτσιλιά στον καμβά,
ένα καλό κρεβάτι,

ύστερα σιωπή,
ύστερα τσαλακωμένος εγωισμός,

αποχαύνωση,
επαναπροσδιορισμός.

Άλλη μια καύτρα φτάνει
και καίει τα χείλη.