Αυτοαναιρέσεις.

Ό,τι φοβόμαστε το κάναμε φωτογραφία,
ό,τι θαυμάσαμε κρεμάστηκε στον τοίχο.
Την αγάπη δεν την αγκαλιάσαμε, την κορνιζάραμε.
Και το παράλογο κρύφτηκε σ' ένα ποίημα.
Πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούμε τη ζωή,
                    χωρίς ανάσα,
τη δική μας λέω.

Στον βυθό της συνείδησης κάτι με γαργαλάει,
όλο ξύνω το κεφάλι μου.
Ώρες ώρες πιάνω τον λαιμό μου,
σαν ένα νοητό σχοινί να τον διασχίζει.

Αφή, ιδρώτας, μικρόβια,
σπυριά.

Ηλιοβασίλεμα

Περίεργο πράγμα ο έρωτας,
Εσύ να τον σπέρνεις,
Αυτός να σε θερίζει,
Εσύ να τον γυρεύεις,
Αυτός να σε κλείνει σε κλουβί.

Περίεργο πράγμα οι άνθρωποι,
Από τη μία να τους αναζητάς,
Από την άλλη να θες μία σπηλιά
                                   για να κρυφτείς.

Ίσως η σπηλιά να είναι ο έρωτας
και οι άνθρωποι τα κλουβιά.

Ίσως , πάλι, να είσαι η ίδια
και έρωτας, και σπηλιά,
και άνθρωποι και κλουβιά.

Η μόνη απάντηση, δεν μπορεί,
θα είναι η ελευθερία.

Τα άχρηστα ήθη.

Όσες φορές κι αν βγήκαμε να τα πιούμε,
δεν βγήκαμε να τα πούμε.
Μπορεί λόγω φόβου,
ίσως λόγω αντίδρασης, τι να σου πω;
Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ στους εαυτούς μας.
Ότι δε θα βολευτούμε,
δεν θα το θέλαμε.
Αλλά και να το θέλαμε δε θα μας το επέτρεπαν.
Γιατί ότι και να κάνουν, ότι και να κάνουμε,
ποτέ ποτέ ποτέ δε θα είμαστε η παναγία.
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ.