Εκδίκηση.

Δίκαιο, είναι να μισείς όποιον σου κλέβει τη ζωή.

Η εκδίκησή μας θα είναι η χαρά,
Θα είναι το ξημέρωμα που θα χοροπηδάμε,
με πρόσωπα που θα λάμπουν σα θα ανακλάται ο ήλιος,
πάνω σε μάγουλα στολισμένα,
πάνω σε χείλη υγρά και κόκκινα,
Μαργαριταρένια δάκρυα και κρασί.

Η εκδίκησή μας θα είναι η αγκαλιά της φύσης,
Θα είναι το ξημέρωμα που θα ποτίζουμε,
με χέρια σκληρά που θα βαστάνε
με ρυτιδιασμένα πρόσωπα,
και οι αχτίδες θα ανακλώνται,
πάνω σε μάτια υγρά
πάνω σε σώματα κόκκινα.
Δάκρυα αρμυρά και αίμα.

Η εκδίκησή μας θα είναι το παιχνίδι,
το τρέξιμο,
ο έρωτας.
Θα είναι τα μάτια των πλασμάτων
που δεν έγιναν λεία της ασυδοσίας μας,
Θα είναι η γη
που δεν δολοφονήσαμε με φάρμακα.

Η εκδίκηση μας θα είναι η σιωπή,
ύστερα ένα δοξάρι,
ύστερα μουσική.

Παρενθέσεις.

Είναι κάτι μέρες,
Οι πνιγμοί δεν έχουν ώρα,
Σου κόβεται η αναπνοή,
Τσακάλια ουρλιάζουν αδιάκοπα.

Είναι κάτι θηλιές,
Τα χαμόγελα κρύβονται κυνηγημένα,
Όλο πιο σφιχτά τα λουριά,
Η ελευθερία αλυχτά πίσω από φράχτες.

Είναι κάτι σκλαβάκια,
Καλοβαλμένα,
Βολεμένα στο συρματόπλεγμα,
Πνιχτή ανάσα.

Από παιδί είχα ευαίσθητο πνεύμονα,
λες και γνώριζα που έρχομαι.
Λες, ήθελα να προσαρμοστώ.
Είναι και το τσιγάρο που βοηθά.

(Όταν με βλέπεις να περπατώ,
  μη με ρωτάς γιατί,
  Μη με ρωτάς, λοιπόν, γιατί τρέχω,
  Φεύγω.
 
  Είναι κάτι μέρες,
  Χοροπηδώ,
  Η σπιρομέτρηση φανερώνει νέες διαδρομές,
   Όσες φορές και αν μου της κλέψει,
   Η κανονικότητα θα περικυκλώνει τον εαυτό της.)

Ζωές σε παρένθεση,
Τις παρακολουθούμε τρώγοντας ποπ κορν
σε άδειο σινεμά.
Που και που τις ζούμε.

Αυτοαναιρέσεις.

Ό,τι φοβόμαστε το κάναμε φωτογραφία,
ό,τι θαυμάσαμε κρεμάστηκε στον τοίχο.
Την αγάπη δεν την αγκαλιάσαμε, την κορνιζάραμε.
Και το παράλογο κρύφτηκε σ' ένα ποίημα.
Πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούμε τη ζωή,
                    χωρίς ανάσα,
τη δική μας λέω.

Στον βυθό της συνείδησης κάτι με γαργαλάει,
όλο ξύνω το κεφάλι μου.
Ώρες ώρες πιάνω τον λαιμό μου,
σαν ένα νοητό σχοινί να τον διασχίζει.

Αφή, ιδρώτας, μικρόβια,
σπυριά.

Ηλιοβασίλεμα

Περίεργο πράγμα ο έρωτας,
Εσύ να τον σπέρνεις,
Αυτός να σε θερίζει,
Εσύ να τον γυρεύεις,
Αυτός να σε κλείνει σε κλουβί.

Περίεργο πράγμα οι άνθρωποι,
Από τη μία να τους αναζητάς,
Από την άλλη να θες μία σπηλιά
                                   για να κρυφτείς.

Ίσως η σπηλιά να είναι ο έρωτας
και οι άνθρωποι τα κλουβιά.

Ίσως , πάλι, να είσαι η ίδια
και έρωτας, και σπηλιά,
και άνθρωποι και κλουβιά.

Η μόνη απάντηση, δεν μπορεί,
θα είναι η ελευθερία.

Τα άχρηστα ήθη.

Όσες φορές κι αν βγήκαμε να τα πιούμε,
δεν βγήκαμε να τα πούμε.
Μπορεί λόγω φόβου,
ίσως λόγω αντίδρασης, τι να σου πω;
Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ στους εαυτούς μας.
Ότι δε θα βολευτούμε,
δεν θα το θέλαμε.
Αλλά και να το θέλαμε δε θα μας το επέτρεπαν.
Γιατί ότι και να κάνουν, ότι και να κάνουμε,
ποτέ ποτέ ποτέ δε θα είμαστε η παναγία.
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ.