Σάμος, σκύλος. γατάκια, αυλή... τσιγάρο,
κόμπος στο στομάχι και τα μάτια μου.
Τόσοι και τόσοι με μούσκεψαν και είπαν
λόγια και λόγια για τα μάτια μου.
Λόγια στον βρόντο, λόγια για να γλιστράς.
Λίγο να με νιώθαν δε θα μιλούσαν,
θα βγάζαν κραυγές να ενωθούν με τη σιωπή μου.
Θα διαβάζαν τις περιγραφές, τις περιλήψεις,
στις ελλείψεις των βλεφάρων.
Την προηγούμενη βδομάδα διηγούνταν,
την ιστορία για ένα αδέσποτο σκυλί που το περιφέραν,
από αγκαλιά σε αγκαλιά.
Απόψε για αυτό κλαίνε,
για κείνο το αδέσποτο σκυλί που μετά παράτησαν,
πάλι μόνο, πάλι στην πλατεία.
Χθες πάλι αγριεμένα στον καθρέφτη,
μου επέστρεφαν στο χαρτί κομμάτια.
Τα κομμάτια που γινόμαστε για ψευδαισθήσεις.
Τα κομμάτια αυτά που όσο πιο ανούσια είναι,
τόσο πιο αιχμηρά γίνονται
και που μια ζωή ίσως δε φτάνει για να συγχωρέσεις την εαυτή σου.
Αν είχαν μάτια να βλέπουν,
όσοι κοιτούσαν τα μάτια μου,
θα με ξαπλώνανε αξιοπρεπώς,
χωρίς παπατζίδικες πάρλες.
Σάμος, γατάκια, σκυλί, αυλή...τσιγάρο,
κόμπος στο στομάχι.
Το έλκος κατεβαίνει, εγκαθίσταται, διευρύνεται.
Να πώς είναι αυτός ο κόσμος σαν τον εσωτερικεύεις.
Έλκος ή καρκίνωμα, διάλεξε και πάρε.
Κάθε λουκουμάς και ένας πρησμένος όγκος.
Κάθε ντόνατ και μία πελώρια τρύπα.
Ένα κουτάκι κόλα για να γλιστρά η καθημερινότητα
(σα πούτσα).
Κοινωνία ανθρώπων.
Βγάλε όσα λεφτά θες,
τι κι αν δεν την καταπιείς εσύ,
θα το κάνει εκείνη.
