Εκδίκηση.

Δίκαιο, είναι να μισείς όποιον σου κλέβει τη ζωή.

Η εκδίκησή μας θα είναι η χαρά,
Θα είναι το ξημέρωμα που θα χοροπηδάμε,
με πρόσωπα που θα λάμπουν σα θα ανακλάται ο ήλιος,
πάνω σε μάγουλα στολισμένα,
πάνω σε χείλη υγρά και κόκκινα,
Μαργαριταρένια δάκρυα και κρασί.

Η εκδίκησή μας θα είναι η αγκαλιά της φύσης,
Θα είναι το ξημέρωμα που θα ποτίζουμε,
με χέρια σκληρά που θα βαστάνε
με ρυτιδιασμένα πρόσωπα,
και οι αχτίδες θα ανακλώνται,
πάνω σε μάτια υγρά
πάνω σε σώματα κόκκινα.
Δάκρυα αρμυρά και αίμα.

Η εκδίκησή μας θα είναι το παιχνίδι,
το τρέξιμο,
ο έρωτας.
Θα είναι τα μάτια των πλασμάτων
που δεν έγιναν λεία της ασυδοσίας μας,
Θα είναι η γη
που δεν δολοφονήσαμε με φάρμακα.

Η εκδίκηση μας θα είναι η σιωπή,
ύστερα ένα δοξάρι,
ύστερα μουσική.

Παρενθέσεις.

Είναι κάτι μέρες,
Οι πνιγμοί δεν έχουν ώρα,
Σου κόβεται η αναπνοή,
Τσακάλια ουρλιάζουν αδιάκοπα.

Είναι κάτι θηλιές,
Τα χαμόγελα κρύβονται κυνηγημένα,
Όλο πιο σφιχτά τα λουριά,
Η ελευθερία αλυχτά πίσω από φράχτες.

Είναι κάτι σκλαβάκια,
Καλοβαλμένα,
Βολεμένα στο συρματόπλεγμα,
Πνιχτή ανάσα.

Από παιδί είχα ευαίσθητο πνεύμονα,
λες και γνώριζα που έρχομαι.
Λες, ήθελα να προσαρμοστώ.
Είναι και το τσιγάρο που βοηθά.

(Όταν με βλέπεις να περπατώ,
  μη με ρωτάς γιατί,
  Μη με ρωτάς, λοιπόν, γιατί τρέχω,
  Φεύγω.
 
  Είναι κάτι μέρες,
  Χοροπηδώ,
  Η σπιρομέτρηση φανερώνει νέες διαδρομές,
   Όσες φορές και αν μου της κλέψει,
   Η κανονικότητα θα περικυκλώνει τον εαυτό της.)

Ζωές σε παρένθεση,
Τις παρακολουθούμε τρώγοντας ποπ κορν
σε άδειο σινεμά.
Που και που τις ζούμε.